Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί πολλοί καταπιάνονται με το θέμα του έρωτα, ενώ ο ανεκπλήρωτος έρωτας παραμένει πάντα κάπως στο σκοτάδι, στην αφάνεια; Λίγοι επιλέγουν να αναμετρηθούν μαζί του στα φανερά και να ανοίξουν τα χαρτιά τους.
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι επώδυνος και πολύ προσωπικός, χωρίς ίχνος εγωισμού, με πολλή απογοήτευση όμως και μια αίσθηση ιδανικού. Εδώ βρίσκεται και η παγίδα του ανεκπλήρωτου έρωτα – δεν απομυθοποιείται ποτέ, δεν περνά δοκιμασίες, δε φθείρεται και παραμένει κάπου, να ελλοχεύει, να μας μπλέκει σε φαύλους κύκλους συναισθημάτων και σκέψεων, ονείρων και επιθυμιών που ίσως να μην έχουν καν σχέση με την πραγματικότητα, παρά μόνο τη δική μας.
Η ένταση του ανεκπλήρωτου έρωτα
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας εκφράζεται διαφορετικά από φύλο σε φύλο – φυσικά μιλώντας πάντα σε γενικές γραμμές. Για τους άνδρες, ο ανεκπλήρωτος έρωτας έχει να κάνει με μια χαμένη ευκαιρία, και είναι συνώνυμο μιας απογοήτευσης, γιατί ίσως δεν μπορούν να καταλάβουν τι έφταιξε για την αποτυχία και τη χαμένη κατάκτηση.
Για τις γυναίκες ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι κάτι πιο βαθύ και πιο έντονο, ένα απωθημένο που πάντα θα ζει κάπου μέσα βαθιά τους, ακόμα και όταν ζουν ευτυχισμένα στο πλάι ενός νέου συντρόφου. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας για τις γυναίκες μοιάζει περισσότερο με μια χαμένη μάχη, αλλά όχι με έναν χαμένο πόλεμο… πάντα θα περιμένουν κάπου για να τελειώσουν αυτό που άφησαν μισό. Και τότε συνήθως ή επέρχεται η πλήρης καταστροφή ή ένας πραγματικά πολύ έντονος έρωτας που θα ανεβάσει στα ουράνια και τους δυο.
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας αφήνει ένα μόνιμο ερωτηματικό στην ψυχή… τι θα είχε συμβεί άραγε αν… κι αυτό το αν καίει για μέρες, μήνες, χρόνια… ίσως και πάντα. Για αυτό και ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι τόσο σιωπηλός και τόσο ηχηρός ταυτόχρονα, αφήνοντας χαρακιές και σημάδια στην καρδιά.
Ανεκπλήρωτος έρωτας και απωθημένα
Απωθημένα… λέξη που φοβόμαστε μερικές φορές ακόμα και να αναφέρουμε, φοβούμενοι την καταστροφική της μανία. Σαν αγκάθι που γδέρνει, και που υπάρχει πάντα κάπου να μας πονά όσο και αν θεραπεύουμε τις πληγές. Ακόμα και αν βρεις τον έρωτα στο πρόσωπο ενός άλλου ή μιας άλλης, κάτι θα μένει πάντα να μας θυμίζει αυτό το… ανεκπλήρωτο, που θα είναι πάντα σημαντικό και ξεχωριστό.
Σαν με μελάνι, κάποια πράγματα μένουν ανεξίτηλα γραμμένα μέσα μας, όπως μια αγάπη για κάποιον που δεν ειπώθηκε ποτέ, ένας έρωτας που έκαιγε αλλά δεν μας παρέδωσε ποτέ στη λαίλαπά του. Και μετά από όλα αυτά, ακόμα και αν ο έρωτας ο ανεκπλήρωτος υποχωρήσει, πάντα θα υπάρχει μια τρυφερότητα, μια αδυναμία, που θα κάνει πάντα την καρδιά σου να φτερουγίζει και τον κόμπο στο λαιμό να σφίγγει στο άκουσμα του ονόματος εκείνου του ανεκπλήρωτου.
Τα απωθημένα ζουν με την ένταση μιας μνήμης που δεν υπάρχει, μιας ανάμνησης που πήγε να δημιουργηθεί αλλά που τελικά δε γεννήθηκε ποτέ. Βασανιστικός και πάντα παρών, εξαντλητικός μπορεί να πάρει τελικά πολλές μορφές και να κάνει τη ζωή σου να σταματά κάθε φορά που εμφανίζεται και πάλι η αιτία μπροστά σου. Σαν μια φωτιά που σιγοκαίει τη νύχτα και με το πρώτο φύσημα του ανέμου μπορεί να γίνει πυρκαγιά και να κατακάψει τα πάντα.
Πριν 2 χρονια περιπου γνωριστηκαμε, για την ακριβεια εκεινος ηρθε και μου μιλησε, και ανταλλαξαμε αριθμους.
Απο την πρωτη στιγμη που τον ειδα μου αρεσε, μου εστειλε μηνυμα για καφε… βγηκαμε 2 φορες.
Απο την μερια του ηταν πολυ σωστος και προσπαθησε πολυ για να γνωριστουμε καλυτερα, ομως εγω εκεινη την περιοδο ημουν μπερδεμενη, βρισκομουν σε μια δυσκολη φαση(οχι ερωτικη). Ηταν και η διαφορα ηλικιας που με τρομαξε και απομακρυνθηκα!
Νομιζα οτι θα τον ξεχναγα γιατι δυσκολα κολλαω με καποιον, τελικα ομως αυτη την φορα δεν τα καταφερα. Ηταν η πρωτη φορα που κολλησα τοσο πολυ με καποιον, τον σκεφτομουν συνεχεια!
Δεν υπηρχε στιγμη που να μην ειναι στο μυαλο, τοτε καταλαβα ποσο βλακεια ειχα κανει που τον ειχα “διωξει”. Το ειχα μετανιωσει…
Καποια στιγμη αρχισε να μου να ξαναστελνει μηνυματα και ξεροντας καλα τι ηθελα πια, προσπαθησα να ξανακερδισω αυτο που ειχα χασει… Ομως τωρα ειχε αλλαξει η δικη του συμπεριφορα, ηταν αποτομος, μου εδινε την εντυπωση πως δεν ενδιαφεροταν οπως παλια, αλλα απλα τωρα ηθελε να εχει με κατι να ασχολειται.
Ηθελα με αυτον να ζησω κατι το διαφορετικο και για μενα και για κεινον και οχι να ειμαι απλως καποια που θα περασει καλα την ωρα του… Ετσι αποφασισα να μην του ξανα απαντησω οταν εστειλε μήνυμα, γιατι με αυτον ηθελα ολα ή τιποτα κι οχι περιπου καταστασεις…
Καποιες φορες πρεπει να δωσουμε ενα τελος οσο και να ποναει αυτο…
Maraki 9a afhnes t pada g auton ton an8rwpo?h mallon niw9eis wraia pou eisai me kapoion enw 9es kapoion allon?dn 9es n kaneis kt g n t stamathseis olo auto?
και η δικη μου ιστορια εχει παρομοια στοιχεια με ολες τις αλλες ….
Τον συναντησα μετα απο 20 χρονια τυχαια χωρισ να ξερουμε οτι μενουμε στο ιδιο μερος. Τα ματια μας εσμηξαν και δεν ηξερα αν και οι καρδιες μας.
Το ιδιο μεχρι που μου μιλησε και μου εδειξε ενδιαφερον.
Αυτο κρατησε ομως για λιγο {και οι δυο ειμαστε παντρεμενοι}.
Δεν ξερω αν θα ειμαστε μαζι καποια στιγμη, αλλα το περιμενω….
γεια σας..λοιπον και εγω εχω ζησει κατι παρομοιο.. εδω και 5 ολοκληρα χρονια μ’αρεσει καποιος παρα πολυ, απο την πρωτη στιγμη που τον ειδα.. ηταν τοσο πρωτογνωρο σαν συναισθημα..
ηταν φιλος του ξαδερφου μου. μεγαλυτερος! ημουν μικρη τοτε με εβλεπε ωσ πιο μικρη εγ πηγαινα λυκειο και αυτος ειχε τελειωσει. εκανα σχεσεισ αλλα εμφανιζοταν εκει που τον “ξεχναγα” τον συναντουσα μ τον κολλητο του και κα9ομασταν ολοι μαζι για λιγο.. η σε κλαμπς..¨στο δρομο,σε καφετεριεσ να καθεται μπροστα μου!!γινοταν συνεχεια αυτο και τα 5 χρονια..
θα αναρωτη8ειται για τον ξαδερφο μου..ναι του το ειχα πει πολλεσ φορεσ ν βοηθησει αλλα απλα δεν ασχολιοταν βαριοτΑΝ να ασχοληθει μαζι μου και μ τισ “βλακειεσ μου”
μια μερα μ ηρθε και πηρα τισ φιλεσ μου γ ενα καφε 2 το μεσημερι..για καποιο λογο ηθελα ν παω σ 1 καφετερια εκεινη τν ωρα..εφτασα πρωτη κ τον ειδα! ειχε ν μ δει κοντα σ 1 χρονο αλλα ειχα αλλαξει και εμφανησιακα μεσα σ αυτο τ χρονο.. με κοιταζε το ειδα και εγω φυσικα.. μετα απο λιγο ο ξαδερφοσ μου που ηρθε κ αυτοσ στην παρεα του ηρθε κ μ χαιρετησε.. και μ ειπε οτι του ειπε οτι ηθελε να κανονισουμε ν βγουμε..
εχασα την γη κατω απο τα ποδια μου..δεν το περιμενα χαρηκα οσο δν πηγαινε..περασαν 2 βδομαδεσ κ ο ξαδερφος “κανονιζε”.. καταλαβαινεται.. τουσ καλεσα σ 1 “συναντηση” αλλα δν ηρθαν.. ντρεποταν αυτοσ αλλα ζητησε να βγουμε επισημα για καφε .. θα κανονιζε ο ξαδερφος.. αλλα τιποτα παλι.. του το εχω πει χιλιαδεσ φορεσ αλλα ποτε δν βοηθαει..
Μαλλον δν με παει το ολο θεμα ε? πρεπει απλα ν τ αφησω μ λενε οι φιλεσ μου, αλλα δεν μπορω.. συνεχιζω μ αυτο το αν το οποιο με μπλέκει σε φαύλους κύκλους συναισθημάτων και σκέψεων, ονείρων και επιθυμιών.. τι λετε?
γεια σας.. ζω κι εγω εναν ανεκπληρωτο ερωτα.. εδω και πεντε χρονια.. ειμαι δεκαοχτω χρονων.
δεν ειχα ποτε σχεση μαζι του, αν και ειμαστε γειτονες απο μικρα παιδια..
δεν εχω τολμησει να του πω πως αισθανομαι γιατι ειναι με αλλη τρια χρονια περιπου..
δεν μπορω να τον βγαλω απ’το μυαλο μου.. και δεν ξερω τι να κανω.
να του πω πως αισθανομαι η οχι.?
μπορω να πω και εγω πωσ ζω αυτη την κατασταση του ανεκπληρωτου ερωτα…τον αγαπαω και το ξερει, το αποδεχτηκε, μιλησαμε καταληξαμε οτι μονο κακο μπορουμε να κανουμε ο ενασ στον αλλο αν παμε να κανουμε κατι γιατι μασ χωριζει και ενασ δρομοσ αλλα γιατι θα χαλασει την ζωη μου, την μελλοντικη…
ενα διαστημα πιστεψε, ετσι μου ελεγε τουλαχιστον, οτι ηταν καλο να μην χασουμε επαφη και οτι το εκανε για μενα γιατι ουσιαστικα δεν με απερριπτε.
δεν ξερω τι να πιστεψω, μιλουσαμε αρχικα με μηνυματα, μηνυματα διαφορα, πολλεσ φορεσ βγαζαν και κατι ερωτικο οσο και φιλικο να ηθελε να ειναι δεν μπορουσε. οταν καποιοσ σου λεει τα προσωπικα του που τον απασχολουν, του λεσ τι να κανω και να λεει δεν θελω τιποτα αλλο παρα να συνεχισεισ να μου μιλασ.
αφιερωνε τραγουδια.. παντα ελεγε ομωσ φιλικα. πολλεσ φορεσ τον παρεξηγουσα και ισχυριζοταν το αντιθετο. Καποια στιγμη ημουν πρβτη που του ειπα να σταματησουμε να μιλαμε με μηνυματα γιατι ουσιαστικα καναμε κατι επικυνδυνο και ειδικα για αυτον και την οικογενεια του.
εγω τα αρχισα, εγω ηθελα να τα τελειωσω ολα. και ομωσ το δεχτηκε αλλα μετα ενα ξερο γεια. ουτε τι κανεισ, ουτε τιποτα, ενω οταν μιλουσαμε με μηνυματα ελεγε πως δεν υπαρχει λογοσ να χαλασουν οι σχεσεισ μασ, σε αγαπω φιλικα θελω να σε βλεπω να σε ακουω να ειμαστε φιλοι.
και ομως οταν το ειπα να σταματησουμε να μιλαμε με μηνυματα ενα γεια μονο και εννοειται πωσ δεν κρατησα το λογο μου.ποσο ευκολο??? ο ιδιοσ ισχυριζοταν οτι δεν ηθελε να χαθουμε και εγω τον πιεζα ουσιαστικα γιατι δεν μου μιλαει μεχρι που σταμτησε καθε επικοινωνια και με απειλησε πως δεν εχει προβλημα να το μαθει κανενασ ουτε οι δικοι του ουτε οι δικοι μου και οτι το εκανε καθαρα για μενα που δεν το ελεγε…ψευτησ!!
εκανε πως δεν με εβλεπε απο το μπαλκονι, σκεφτητε απεναντι, με πληγωσε μου εδειξε οτι αισθανοταν πραγματα. δεν ξερω ισως κανω λαθοσ, πειτε μου? εκανε τα αντιθετα απο αυτα που μου ελεγε.. ηξερε οτι δεν θα πω τιποτα σε κανεναν με την απειλη του, δεν το συνεφερε ομωσ γιατι πρωτου σταματησουμε τα μνμτα μια τελευταια ωραια βραδυα που συζητουσαμε μεσω μηνυματων μετα απο αφιερωση και επειδη καληνυχτιζομασταν μου λεει τωρα μπορω να σε καληνυχτισω με μια αγκαλια.. τι σημαινει???? ποσο φιλικη μπορει να ηταν? κατι ενιωθε, μετα για ενα μηνα δεν του ξαναμιλησα μεχρι που αρχισε να μου μιλαει (απο το μπαλκονι οχι απο μηνυματα) απο τοτε λιγα πραγματα σε μηνυματα. δεν δουλευει πλεον και η γυναικα του… πλεον επειδη κανει παρεα και με τον πατερα μου, εχουμε και ωσ κοινο ενδιαφερον τα σκυλια που εχει, εχουμε γινει αυτοκολητοι, κανενα υπονοουμενο.. καιμια συζητηση, ειμαστε καλυτερα απο πριν… αλλα τι συμπερασμα βγαζετε???
Ιωάννα,
διάβασα με προσοχή όσα έγραψες και στην αρχή μπερδεύτηκα προσπαθώντας να καταλάβω τι ακριβώς περιγράφεις. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν περιγράφεις μια κρυφή σχέση, έναν πλατωνικό έρωτα ή μια φιλική διάθεση, που εσύ την παρεξήγησες και προσπάθησες να την κάνεις σχέση.
Ωστόσο, διαβάζοντας 3 και 4 φορές την προσωπική σου ιστορία ανεκπλήρωτου έρωτα, μπορώ να πως ότι έχεις μπει σε μια πολύ μπερδεμένη κατάσταση που φωνάζει φύγε όσο είναι καιρός. Φύγε για να γλιτώσεις το χρόνο σου, φύγε για να προφυλάξεις τον εαυτό σου πριν βρεθείς κάποτε μόνη και απελπισμένη ότι τα χρόνια χάθηκαν σε μια ανέλπιδη αναζήτηση μιας χίμαιρας.
Ο άνθρωπος που ερωτεύτηκες δεν φαίνεται κακός, δεν μοιάζει να θέλει να σε εκμεταλλευτεί και να σε πληγώσει. Φαίνεται ότι νοιάζεται για σένα, ότι σε εκτιμά και του αρέσεις αλλά αμφιβάλλω αν ρισκάρει το γάμο του για σένα.
Ισως η ηθική του δεν του επιτρέπει να κάνει κάτι τέτοιο, δηλαδή να χωρίσει για να είναι μαζί σου. Ισως του αρέσεις αλλά όχι αρκετά για να χαλάσει την υπάρχουσα σχέση του.
Προφανώς του αρέσει η γυναίκα του, πιθανότατα περισσότερο από σένα, αλλά μαζί σου ξεφεύγει από τη ρουτίνα του γάμου και κολακεύεται που κάποια είναι τόσο ερωτευμένη μαζί του που θα κάνει τα πάντα για να είναι κοντά του, έστω και φιλικά. Ο άνθρωπος αυτός συντηρεί ένα μπέρδεμα γιατί τον βολεύει. Ομως πόσο βολεύει εσένα;
Μήπως πρέπει να κοιτάξεις περισσότερο τον εαυτό σου και να του δώσεις την ευκαιρία να διεκδικήσει την ευτυχία που του αξίζει σε μια κανονική σχέση, χωρίς μυστικά και χωρίς μπερδέματα;
Ευχαριστω πολυ για την απαντηση.
Αρχικα εγω εκδηλωθηκα με αυτον τον ανθρωπο αλλα μετα καποιες καταστασεις οπως λετε εκδηλωναν το ενδιαφερον του οχι με ερωτικο τροπο αλλα καποια πραγματα βγαζαν ερωτισμο και το παραδεχτηκε.οτι ο ερωτισμος του μου δηλιουργει προβλημα.
Σιγουρα ολα αυτα που λετε ισχυουν οτι κολακευετε ξεφευγει απο την καθημερινη ρουτινα η μαλλον ξεφευγε οσο δουλευε η γυναικα του. Μετα απο ενα διαστημα παυσης των σχεσεων ομως που ειχαμε επειδη μαλωσαμε,επειδη προφανως μετανιωσε για ολα οσα εκανε και ελεγε ξαφνικα αυτος ηταν ο πρωτος που με πλησιασε και αρχισαμε να περναμε παλι απειρο χρονο μαζι διοτι ειμαστε και γειτονες.
Φυσικα δεν θελω να κανω σχεση μαζι του, η μαλλον συμφωνα με την λογικη δεν θελω αλλα δεν μπορω να φανταστω τον εαυτο μου μακρια του. Πλεον δεν μιλαμε κρυφα ακομη και καμια φορα με κανενα μηνυμα απλο θα το ξερει η γυναικα του. Προσπαθω να ειμαι φιλη του στις πραξει αλλα στα συναισθηματα δεν το εκπληρωνω πληρως και για αυτο χανομαι απο την λογικη. Αλλα με τον τροπο του με κραταει κοντα του.
Δεν ξερω και αυτος τι θελει απο μενα ακριβως. Θελει την φιλια που ισχυριζοταν η απλα κολακευεται? Σιγουρο ειναι οτι ειναι και φιλος με τους γονεις μου και αυτο με κραταει κοντα του. Για μενα καποιες κινησεις δεν ειναι τοσο σωστες οταν καθομαστε στο ιδιο τραπεζι ολη η οικογενεια του και ολη η δικη μου και με ταιζει στο στομα με το πιρουνι του 2 φορες, δεν ξερω και η γυναικα του πως μπορει να αντιλαμβανεται καποια πραγματα, οπως οταν παμε μαζι τα σκυλια βολτα η ερχεται μαζι μας για τους αγωνες. Που μιλαμε πολυ… Γενικα οι σχεσεις μου μαζι του ειναι καλυτερες απ΄οτι με τον πατερα μου.
Σιγουρα δεν θα κανω τιποτα μαζι του αλλα αυτη την “φιλια” που εχουμε δεν θελω να την χασω, μαζι του περναω ωραια αλλα δεν ξερω αυτος αν αυριο μεθαυριο απομακρυνθει κια μετα τον χασω τι θα κανω?
Φοβαμαι πως εχω κολλήσει μαζι του δεν ζητω να χωρισει ουτε το θελω γιατι αγαπαω ειλικρινα την γυναικα του, για αυτο πολλες φορες νοιωθω τυψεις κια τα βαζω με τον εαυτο μου που ξεφευγω απο αυτη την φιλικη σχεση που καταφεραμε να εχουμε, αλλα εξαρταται απο μενα και απο την συμπεριφορα μου.
Συγγνωμη για την πολυλογια και που πολλες φορες δεν γινομαι κατανοητή!
παιδια και εμενα με εχει φαει ενας ανεκπληρωτος ερωτας!
θελω εναν αντρα εδω και 7 χρονια, αλλα για διαφορους λογους δεν μπορω να τον εχω.
Ο σημαντικοτερος ειναι οτι εχει σεξουαλικο προβλημα και δεν μου καθεται, για να μην γινει ρεζιλι.
Το εχω πια αποδεχτει οτι δεν προκειται ποτε να γινει τιποτα, αν και υπαρχει αμοιβαιο ενδιαφερον.
Εχω πλεον αποτραβηχτει απ αυτον, ομως τον αγαπω….
Νομίζω πως μια πιο κατάλληλη μελωδία για το θέμα του ανέκπληρωτου έρωτα
είναι το ‘love theme’ από την ταινία Cinema Paradiso το σενάριο της οποίας
περιλαμβάνει έναν αμοιβαίο έρωτα που δυστυχώς μετατράπηκε σε ανέκπληρωτο…
http://www.youtube.com/watch?v=RwDf2DCX_1A
Μαζι του τολμησα ρισκαρα επαιξα το πιο επικινδυνο παιχνιδι με ρισκο να διαλυθω ψυχολογικα…και τα καταφερα καταστραφηκα εχασα πεθανα.. πεθαινα σε ενα αδειο κρεβατι καθε βραδυ..
και ομως μονο τοτε καταλαβα τι θα πει να ζεις…ανεκπληρωτος ερωτας δεν ξερω αν ηταν… παντως ο ιδιος ηταν μια σκια… ενα φαντασμα ερχοταν εφευγε, .οποτε και οπως ηθελε.. και εγω εκει.. κολλημενη για 3 χρονια..
η ιστορια αρχησε με ενα χρονια πολλα στα γενεθλια του 9.11..και ετσι αρχισαμε να μιλαμε.. εκεινος ειχε σχεση εκεινη την περιοδο..ομως ειχα φαει τετοιο κολλημα..που δεχτηκα να μιλαμε εστω και φιλικα…επι τρεις μηνες μεχρι να χωρισει και μολις χωρισε τα φτιαξαμε.. οχι επειδη με η8ελε φυσικα και οχι…να εκδικηθει ηθελε…την ιδια προσωπικα..να ξεσπασει τα απωθημενα του καπου? κατι τετιο..
19 μερες κρατησε η σχεση μας…με χωρισε και η αιτια ηταν η αλλη…και τοτε αυτοθυσιαστηκα…επιασα την..αλλη..και την παρακαλεσα να γυρισει σε εκεινον…γιατι τον εβλεπα να ποναει και εγω πεθαινα.. ας ηταν καλα αυτος τουλαχιστον…
εκεινη γυριζε και εφευγε για λιγο καιρο…το ιδιο εκανε και εκεινος σε εμενα αλλα για μεγαλυτερο χρονικο διαστημα… ηταν καθαρη εκδικιση..και ομως εγω ηλπιζα πως ενιωθε και κατι..
θυμαμαι μια απο τισ τελευτεεσ μασ συζητησεις..οι μοναδικη ισως που να ηταν απολυτα ειλικρινης…παραδεχτηκε οτι με ειχε απατισει πως στο πρωσοπο μου εβλεπε τον εαυτο του και ηθελε τοσο πολυ να με πονεσει για να καταλαβουν και οι αλλοι τι νιωθει…
οστοσω μαζι μου περνουσε καλα και δεν μπορουσε να σκεφτει πως εγω δεν θα του μιλαγα καποια μερα η θα εφτανα στο σημειο να τον μισισω… και ειχε δικιο…οσο πηγαίναμε προς το τελος οι επαφες αρεοναν..μεχρι που μια μερα κοψαμε και τα τυπικα…
λιγα λογια δεν ειναι αρκετα να περιγραψουν αυτα τα 3 χρονια..ουτε τα συναισθηματα μου… τον συνανταω στο δρομο καποιες φορες και η καρδια μου χτυπαει ακομα τοσο δυνατα.. το χαμογελο του(εστω και αμηχανο) με γαληνευει τα ματια του με κανουν οπως παντα κ τ χανω…
“αν σε ειχα γνωρισει πριν απο αυτη βαζω στοιχημα πως θα σε ειχα ερωτευτει παραφορα” ομως δεν με γνωρισε το ονειρο εμεινε μισο.. ανεκπληρωτο απο συναισθηματικης αποψης…και γω μενω εδω δεν περιμενω να μου πει σε αγαπω.. δεν εχει σημασια αφου τον αγαπω εγω για δυο…περιμενω να δω αυτο το κατι στα ματια του που θα μ αποδειξει οτι με θελει…ειμαι εδω και περιμενω..ισως για παντα!!
τι ειρωνια να εχεις βρει τον ανθρωπο σου και ομως να τον χανεις επειδη ηρ9ες δευτερη..τι ειρωνια να στελνεις τον ανθρωπο σου σε ξενα χερια για να ειναι καλα..
τι ειρωνια να βρισκεις τοσους λογους που πρεπει να φυγεις απο διπλα του και εσυ να μενεις γιατι ετσι…οχι λαθος δεν ειναι ειρωνια..ερωτας αγαπη τρελα απολυτη καταστροφη.
μακαρι να εισαι καλα και να βρεις καποια που να σου αξιζει να σου δωσει οσα σ εδωσα και παραπανω..και να ειναι εκεινη που θα της δωσεις την καρδια σου και δεν 9α την σπασει σε χιλια κομματια…
ελπιζω να εισαι ευτιχισμενος να χαμογελας μια ζωη και να μην δω την θλιψη π εβλεπα τοτε στα ματια σου..σε αγαπω οσο κανεναν!!
Γεια σας παιδια εχω και εγω μια παρομοια ιστορια και θα ηθελα οπιος μπορει να μου πει την γνωμη του.
Ειμαι 26 χρονων και ειμαι ερωτευμενη ακομα με τον πρωτο μου ερωτα. Αυτο συμβαινει εδω και 10 χρονια να φλερταρουμε ο ενας τον αλλον χωρις να γινεται τιποτα.
Εχω κανει σχεση μ ενα πολυ καλο παιδι αλλα με σα μου με σταματαει κατι….. Συνεχεια τον σκεφτομαι και θελω να ειμαι μαζι του. Το θεμα ειναι πως οταν βρισκομαστε ενω αισθανομαι οτι και αυτος νιωθει το ιδιο κατι γινεται και μαλωνουμε πολυ ασχημα. Παντα θα τσακωθουμε χωρις ιδιαιτερο λογο και μετα θ ατο ξεχασουμε. Εχει κανει και αυτος σχεση αλλα απο αποσταση.
Τι να κανω! Δεν θελω και να πληγωσω το αγορι μου!! Τον σκεφτομαι καθε μερα! Θελω να κοιμηθω μαζι του ειναι πολυ εντονο το παθος μου για αυτον. Και ειμαι σιγουρη οτι και αυτος αισθανεται οπως εγω.
Αυτο που δεν καταλαβαινω ειναι γιατι υπαρχει αυτη η κοντρα μεταξυ μας.
να ζεις στο πλευρο του ερωτα σου για λιγο ενω εχει ηδη σχεση που δεν παει καλα και πανω που παει να σε επιλεξει να τον ξανακραταει η αλλη η οποια ειναι και μαυρη μαυριλα πλακωσε και αναρωτιεσαι γιατι ρε *******…..μα τι της βρισκει! κατα βαθος ξερεις οτι εσυ τον αγαπας περισσοτερο απο την αλλη που απλα φοβαται να τον χασει ενω εσυ χανεισ τα παντα για να τον εχεις….. ααααχ
απίστευτο άρθρο, πραγματίκα μοναδικό.
δεν έχω βιώσει τέτοιον έρωτα και δεν θα ήθελα, είναι η αλήθεια, αλλα πιστεύω είναι αναποφεύκτο για τον καθένα.
Σε αντίθεση όμως με τον έρωτα που μετατρέπεται σε ρουτίνα και καθημερινότητα, τον οποίο βιώνουν τα περισσότερα ζευγάρια, ο ανεκπλήρωτος έρωτας, ο “πλατωνικός” έρωτας είναι κάτι που θα βρίσκεται πάντα στο κέντρο της καρδιάς και θα είναι το ίδιο έντονος, όπως και τότε…
Καμιά φορά όμως σκέφτομαι, όταν είσαι με κάποιον που αγαπάς πολύ και σε αγαπάει και αυτός το ίδιο, θα μπορούσε κανείς να απομακρυνθεί, ώστε να μην θυσιάσει τον έρωτα του στο βώμο της ρουτίνας, της συνήθειας ή ακόμα και της αγάπης και της ωριμότητας, αλλά να κλείσει τον έρωτα του στη σφαίρα του φανταστικού, του ανεκπλήρωτου, ωστέ να μείνει για πάντα ζωντανός…?
Γεια σας και από μένα ..η δική μου ιστορία είναι κάπως πιο περιπλοκή από τις δικές σας. .όχι στην αρχή της αλλά στο παράξενο κ απρόσμενο τέλος της.. όλα ξεκινούν κάπου στα 16( τώρα είμαι 22) σε μια γιορτή μιας φίλης μου.. με το που τον αντικρίζω.. τρέμω σύγκορμη κ δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη.. αυτά τα μελαγχολικά του μάτια κ εκείνο το μισό χαμόγελο.. καθώς και η κουβέντα που ανοίξαμε με τα τόσα κοινά που να με κάνουν να καρδιοχτυπώ για ώρες ακόμη κ όταν έφυγα από εκεί αν δεν λέγονται έρωτας τότε πως?
Είπα στη φίλη μας πως ένιωθα κ εκείνη μου είπε πως δεν του ήμουν αδιάφορη.. του έστελνα κ μου έστελνε χαιρετίσματα. .κ ζητώντας το τηλέφωνο μου από τη φίλη μας κάνει το πρώτο βήμα στέλνοντας το ομορφότερο μήνυμα που έχω λάβει στη μέχρι τώρα ζωή μου.. ξημέρωνε η μέρα των ερωτευμένων ..άρχισα να πιστεύω ότι το όνειρο μου θα γινόταν πραγματικότητα έκανα κινήσεις γ να βρεθούμε αλλά πάντα κάτι έμπαινε στη μέση. .ώσπου ήρθε η πολυπόθητη μέρα του πρώτου μας κ τελευταίου ραντεβού . .εκείνη τη μέρα μου άνοιξε τα χαρτιά του μου έδειξε να καταλάβω ότι ένιωθε κάτι αντίστοιχο ..αλλά μου είπε κ κάποια πράγματα γ εκείνον που ουσιαστικά ένα παιδί 16 ετών δεν μπορεί να τα καταλάβει κ να τα αποδεχτεί.. χάθηκα μετά από αυτό πίστεψα ότι δεν ένιωθα τίποτα γ αυτόν εκίνος με έψαχνε τηλέφωνα μηνύματα κ εγώ κριμμένη.. πέρασε λίγος καιρός κ τότε καταλαβα το λάθος μου προσπαθησα να τον βρώ..αλλά μάταια..
Θα ξεκινούσα τη Τρίτη λυκείου μα το μυαλό μου εκει.. κ κάπου μετά τα χριστούγεννα τον βλέπω στο φροντιστήριο μου..η καρδία μου κοντευει να σπάσει θα ξανα έδινε πανελλήνιες ..κανονίζουμε μετά από λίγες μέρες να παμε γ καφέ κ εκεί μου λέέι ότι τώρα δεν θα θελε μια σχεση κ ότι θέλεινα τα βρει με τον εαυτό του..εγώ χαμογελάω γ να μην κλάψω κ μου λέει να είμαστε φίλοι..κ στο τέλος γιατί χάθηκα τότε έτσι..εγώ μετά από αυτά δεν ήθελα να πω κατι άλλο..περνάει ο καιρός μενει ένας μήνας γ τις εξετάσεις..κ κάπου εκεί μαθαίνω ότι ερωτεύτηκε μια άλλη κ είναι μαζί.. η χειρώτερη περίοδος στη ζωή μου ότι διάβαζα το ξεχνούσα..κλάμματα..νεύρα κ καμία όρεξη γ τίποτα..
Τελικά γίνομαι φοιτήτρια στη θεσσαλονίκη σκεφτόμενη ότι θα τα αφήσω όλα πίσω άλλωστε σιγά μην τον ξανά έβλεπα..λέω να αρχίσω μια νέα ζωη αλλα κ πάλι μπροστά μου η σχολή του απέναντι απ τη δική μου..δεν θα το αρνηθώ όταν πήγαινα στη σχολή κοιτούσα μήπως κ τον δω άλλωστε είχα μαθει πως είχε χωρήσει πια..αλλά το μόνο που λεγαμε ήταν ένα γειαα σου κ ένα χαμόγελο από εκείνον χωρίς καμιά σημασια.. κ κάπου εκεί πού έχει περάσει περίπου ενας χρόνος κ πλέον δεν τον πολύ βλέπω γιατί εχει άλλες ωρες από μενα..κ έχοντας αρχίσει να κάνω πολύ παρέα με τη κοινή μας φίλη που ήταν κ εκείνη στην ίδια πόλη τον συναντώ έξω από τη πολυκατοικία της – γεια σου τι κάνεις εδώ? – εγω μένω εδώ!εσυ? – εγώ ήρθα να δω τη χ…. –εδώ μένει?δεν το πιστεύω!κ πως κ δεν τν έχω συναντήσει ακόμα?? Κ κάπως έτσι γινόμαστε παρεάκι με εμένα τρέλη από έρωτα τη φιλή μου να προσπαθεί να μας τα φτιάξει κ να μας αφήνει μόνους κ εκείνον πάντα να κάνει ένα βήμα πισω σαν κατι να τον κρατουσε..
Και φτάνω στο τέλος γιατί σαν πολύ σας κούρασα..είναι μια μέρα στο σπίτι της φίλης μου ένας κοινος μας φίλος η φίλη μου Χ.. κ ο ανεκπλήρωτος έρωτας μου..(που πίστευα ότι αφού η μοίρα πάντα μας φέρνει κοντά άρα μας θέλει κ μαζί..πόσο λαθος έκανα) κ κάπου εκεί βλέποντας ένα αλμπουμ με φωτογραφίες κ λέγοντας εκείνος ποσο όμορφη μπορεί να δείχνω..πετάγεται ο φίλος μας κ λεεί αφου σου αρέσειτόσο η angie κ αφου έχετε ένα ανεκπλήρωτο παρελθόν γιατί δεν κάνεις μια κίνηση?
Η απαντηση του ήταν αποστομωτική : μετά από ψάξιμο με τον εαυτό μου κατάλαβα ότι είμαι gay κ μέχρι πριν λίγους μηνες ειχα σχέση με αγόρι κ τελικά αυτό είναι που θέλω..
Κ κάπως έτσι τελειώσαν όλα.. ούτε έκλαψα όταν το έμαθα κ ούτε πόνεσα σαν να έφευγε από πάνω μου ένα βάρος ότι πλέον τελείωσε κ δεν έχεις κανένα δικαίωμα να εθελοτυφλείς κ να κάνεις όνειρα..
Ότι δεν γίνεται δεν γίνεται για κάποιο λόγω μη χαραμίζεται τη ζωή σας για κάτι μη εφικτό..αν ήταν να γίνει θα είχε γίνει!
οταν τον γνωρισα ειχα βγει απο μια δυσκολη σχεση και ηταν μια δυσκολη περιοδο στη ζωη μου… επειτα απο τοσο καιρο ενιωθα ερωτευμενη με καποιον και τρομαξα μηπως παθενα τα ιδια…λαθος..τελικα επαθα χειροτερα!
Επειδη οπως ειπα φοβομουν του φερομουν ψυχρα σχεδον καθαρη αδιαφορια.. και φυσικα με χορισε γιατι οπως ειπε αυτο που νιωθαμε δεν ηταν αμοιβαιο… που να ξερε!Αλλα δεν εμαθε ποτε..η μαλλον οταν πηγα να το δειξω ηταν ηδη αργα δεν δεχτηκε την συγνωμη μου δεν με δεχτηκε πισω…τωρα αν και εχουμε κοινες παρεες ανταλασουμε ενα γεια..ειμαστε μαζι στην ιδια καφετερια στο ιδιο τραπεζι και δεν υπαρχω για εκεινον…και ας ειναι ολος μου ο κοσμος..
ποτε δεν καταλαβα αυτο που λενε “ο χειροτερος τροπος να σου λειπει καποιος ειναι να καθεται διπλα σου και να μην τον εχεις”… μεχρι τωρα…τον παρατιρω αθωρηβα και βρισκω σημια που τεριαζουμε(η ετσι θελω να πιστευω) ζω με τοσο αν και αν και αν..και περιμενω ελπιζω..και αυτη η ελπιδα με σκοτωνει με διαλιει..δεν μπορω να κανω σχεσεις καταληγουν σε αποτυχια…ακομα και τωρα που ειμαιμ ε αλλον για αυτον μιλαω…τοτε φοβηθηκα αυτο που εννιωθα τωρα που τα αισθηματα μου με καταστρεφουν θελω να του τα δωσω ολα χωρις να φοβαμαι…αλλα η ιστορια μας τελιοσε πριν καν αρχισει
Ζω και εγώ αυτό που λένε τον ανεκπλήρωτο έρωτα τα τελευταία χρόνια, με τη συγκεκριμένη κοπέλα γνωριζόμαστε από το λύκειο και κάνουμε παρέα, κοιμάμαι και ξυπνάω με τη σκέψη της ενώ ξέρω στη πραγματικότητα ότι είναι με κάποιον άλλον και μοιράζονται συναισθήματα και τρυφερές στιγμές μαζί.
Αυτό μπορεί να με ταλαιπωρεί, προσπάθησα να τη βγάλω από το μυαλό μου πολλές φορές και για κάποιο διάστημα δε μιλούσα μαζί της αλλά και πάλι συνειδητοποίησα ότι δε μπορούσα να μη τη σκέφτομαι ή έστω να βλέπω τη παρουσία της.
Νιώθω ότι είναι δίπλα μου τα βράδια στο κρεββάτι και να της λέω πόσο θέλω να είμαι μαζί της για πάντα και να γεράσουμε μαζί.Μακάρι το πλήρωμα του χρόνου να μας βρει μαζί και να της δώσω αυτά που μπορώ και να αφοσιωθώ σε εκείνη για πάντα!
Διαβάζω τις προσωπικές ιστορίες από τους ανεκπλήρωτους έρωτες και πραγματικά με τόσο πόνο και δάκρυα ακόμα δεν έχω αοφασήσει αν θα πρέπει να επιτρέψουμε να τους ζούμε. Αλλά από την άλλη με κάνετε να θέλω και να μοιραστώ και εγώ τους δικούς μου. Ο χρόνος πηγαίνει πολύ πίσω, 14 χρόνια, πάνω στην εφηβεία ο πρώτος, ο πιο τέλειος και ο ανεκπλήρωτος έρωτας χτύπησε την πόρτα μου.
Ξεκίνησε ως καλοκαιρινός έρωτας, αλλά πέρασε από όλες τις εποχές και από πολλά χρόνια. Τον γνώρισα στο χωριό των γονιών μου, ήταν αυτό που λέμε ο κεραυνοβόλος έρωτας, από την πρώτη ματιά που παραλύουν τα πόδια και δεν μπορείς να μιλήσεις. Ήταν αμοιβαίο, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.
Το πρώτο βήμα να πούμε τα συναισθήματα μας έγινε σχεδόν ταυτόχρονα, αλλά λόγο ηλικίας και άλλων προσωπικών γεγονότων αυτό έπρεπε να μείνει κρυφό από όλους.
Κράτησε έτσι στα κρυφά για 4 ολόκληρα χρόνια, που ζούσα τον απόλυτο ψυχικό έρωτα, να νιώθεις ότι όλο σου το σώμα όλη σου η ψυχή όλο σου το είναι ζει για αυτόν.
Όταν αποφασήσαμε να το ανακοινώσουμε άρχισε και ο “πόλεμος” με αποτέλεσμα να χωρίσουμε κάτω από άσχημες συνθήκες..όχι τσακωμούς αλλά πολύ κλάμα.. γιατί ξέραμε ότι θα αφήναμε τη μισή μας ζωή..
Το αποτέλεσμα??? Ο άνθρωπος αυτός τώρα να είναι συγγενής μου.. αφού μετά από 2 χρόνια παντρεύτηκε την ξαδέρφη μου.. και εγώ μέσα στη χαρά έπρεπε να ευχηθώ να ζήσουν και καλούς απογόνους.. δύσκολο αλλά το έκανα και με μεγάλη επιτυχία στην υποκριτική..
Ο άνθρωπος αυτός αν και παντρεμένος συνεχίζει να με προκαλεί, χωρίς να του δίνω καμία σημασία.. και όμως είναι αυτό το ανεκπλήρωτο που λέμε.. που καμιά φορά δεν το ελέγχεις…
Το κακό είναι ότι έχω γνωρίσει κάποιον που στα λόγια του, στα μάτια του, στις κινήσεις του, σε όλα αναγνωρίζω αυτόν, τον πρώτο μεγάλο και καταστροφικό έρωτα.. και όμως φοβάμαι να δεθώ μαζί του, φοβάμαι να πιστέψω τα λόγια του γιατί μοιάζουν τόσο πολύ στον τρόπο που μου συμπεριφέρεται που το αποτέλεσμα το ξέρω.. θα είναι το ίδιο… πόνος, κλάμα, χάπια και τώρα δεν είμαστε πλέον σε ηλικία για να περνάμε τραγικούς έρωτες..
Παιδιά μια συμβουλή ζήστετα όλα αλλά με τα δικά σας όρια, όχι των άλλων, γιατί θα το χάσετε το παιχνίδι και δε ξέρετε που θα σας βγάλει..
Ο χρόνος περνά σχεδόν σαν το νερό
αλλά εσύ δεν είσαι πια εδώ
θέλω να ξαναδώ τα μάτια σου τα δυό
για να σου πω πόσο σ’αγαπώ
Γεια σε ολους!!! Ειλικρινά δεν έχω σχόλια για την υπέροχη αυτή σελίδα!!! Με έχει αγγίξει πραγματικά!!!
Εμένα η ιστορία μου είναι πολύπλοκη.. Ζω έναν ανεκπλήρωτο έρωτα εδώ και 7 χρόνια.. τώρα είμαι 22.
Τον γνώρισα ένα καλοκαίρι στο νησί του πατέρα μου.. Είχε ένα βλέμμα τόσο διαπεραστικό.. Απο τη στιγμή που με είδε που μου μίλησε ένιωθα πως έχανα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου.. Ηξερα πως αυτός ο άνθρωπος είναι ο μοναδικός για μένα…αν και τον εβλεπα μονο τα καλοκαίρια η σκέψη μου ήταν πάντα μαζί του. Δεν κατάφερα ποτέ να του πω πως νιώθω , αυτα που αισθάνομαι..
Οσο περνούσαν τα χρόνια έμπαινε στην καρδιά μου όλο και περισσοτερο.. μέχρι που έμαθα πως είχε σχέση με μια κοπέλα και πως είναι πολυ ευτυχισμένος… απο εκείνη την ημέρα αποφάσισα να πάρω τις αποστάσες μου…
πόσο διαφορετικα θα ήταν τα πράγματα αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω, αν κατάφερνα να του ανοίξω την καρδιά μου..αν αν αν… όλα ένα γιατί… ένα ερωτηματικό που υπάρχει μέσα μου..ακόμα και τώρα που έχω σχέση ξέρω πως αυτόν τον άντρα δεν πρόκειται να τον βγάλω ποτέ από μέσα μου.απλά τον έχω κρύψει βαθιά μέσα στην καρδιά μου όσο κι αν με πονάει αυτο… το θέμα είναι πως και τυχαία αν τον συναντούσα αυτό το χτυποκαρδι που έχω δν πρόκειται να σταματήσει ποτέ…
ζω με την ελπίδα πως κάποτε θα είμαστε μαζί….
Το μονο που μπορω να σου πώ είναι ότι μερικές φορές δυο άνθρωποι δεν είναι μαζί κάποια στιγμή γιατί το timing είναι λάθος… όμως το πλήρωμα του χρόνου έρχεται…
Μακαρι…. αν και δεν το βλεπω…. :/
Μαρία και εγώ ζω ακριβώς το ίδιο πράγμα με σένα μόνο που το άτομο που ερωτεύτηκα το είδα μόνο μία φορά και από την συζήτηση που είχαμε κάνει, ένιωσα ότι είναι ο άνθρωπος μου… το ένστικτό μου, μου λέει ότι και αυτός κάτι ένιωσε για μένα μέσα από την συζήτηση που είχαμε…Από τότε δεν έτυχε να τον πετύχω πουθενά και έχουν περάσει 6 μήνες και τον σκέφτομαι και συνέχεια λέω μακάρι αν όλα ήταν διαφορετικά δηλαδή αν έπαιρνα το λεωφορείο μαζί του ή αν του μιλούσα περισσότερο, γιατί μπορούσα να πω και άλλα ίσως τα πράγματα ήταν διαφορετικά… Όλοι μου λένε να τον ξεπεράσω αλλά μου είναι τόσο δύσκολο, αλλά το χειρότερο ξες πιο είναι? ότι πλάθω με την φαντασία μου γεγονότα αλλά και τον ίδιο του τον χαρακτήρα ενώ μπορεί να μην είναι έτσι…
θελω και εγώ να σας πω για τη δικη μου ιστορία ανεκπλήρωτου έρωτα που είναι και κάπως πρόσφατη και πιστεύω πολύ πονεμένη.
τον γνωρισα στις αρχές του νέου έτους σε ένα μπαρ, είναι γύρω στα 7-8 χρόνια μεγαλύτερος από μένα (είμαστε και οι δύο ενήλικες) και το μόνο που θυμάμαι είναι ότι μου πέταξε κάποιο σχόλιο για κάποιο τραγούδι χωρίς να με ρωτήσει κάτι άλλο όνομα κλπ. του απάντησα και δεν έδωσα περαιτέρω σημασία γιατί στη συνέχεια γνωρίστηκα με ένα φίλο του. αυτός εντωμεταξύ είχε φύγει ήδη από το μπαρ.
Τον ξαναείδα στο μπαρ ύστερα από ενα μηνα κανα δυο φορές αλλά δεν έτυχε να μιλήσουμε, τον συμπαθούσα αλλα΄τίποτα περισσότερο. μεχρι που ένα βράδυ με κάλεσε στο τραπέζι που κάθονταν και με κέρασε ποτό. τότε συνειδοτοποίησα πόσο υπέροχος άνθρωπος είναι και ποσο πολύ θα ταιριάζαμε μαζί αλλα δεν μπορώ να πω ότι ήμουν ερωτευμένη.
είχε όμως κάτι το μαγικό η συνάντηση μαζί του που επέμενα να το απωθώ στο πίσω μέρος του μυαλού μου, δεχόμουνα το διακριτικό του φλερτ και το απολάμβανα αν και δεν επιχείρησε ποτέ να κάνει κάποια παραπάνω κίνηση και πάντα ήταν με φίλο του μαζί. πριν ένα μηνα ήταν και η καταλυτική στιγμή για μένα όταν τον συνάντησα στο μπαρ μαζί με το φίλο του που είχαμε γνωριστεί εκείνη την πρώτη βραδιά και ο οποίος(ο φίλος του) έσπευσε να με ρωτήσει αν μου αρέσει το πρόσωπο που έχω ερωτευτεί σάστισα και θύμωσα δεν κατάλαβα γιατί με ρώτησε.
το θέμα είναι ότι από εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τα συναισθήματα που έτρεφα για αυτόν, από εκείνο το βράδυ άλλαξαν όλα για μένα. άρχισε να μου λείπει η παρουσία του να θέλω να ακούσω τη φωνή του στο τηλέφωνο να είμαι μαζί του παντού. το παράξενο είναι ότι από κάποια στιγμή και πέρα σταμάτησε να με φλερτάρει(είναι σίγουρο ότι δεν υπάρχει καμία στη ζωή του) και φοβάται να βγει έξω για καφέ μαζί μου.
η τελευταία του κουβέντα ήταν ότι θέλει να βάλει σε τάξη τη ζωή του γιατί έχει προσωπικά προβλήματα, ότι έχει κλειστεί μεσα στο σπίτι και δεν πάει πουθενά κλπ αλλα μου είπε να μην ανησυχώ και ότι όλα θα γίνουν δεν ξέρω τι εννοούσε πραγματικά, όταν θα είναι έτοιμος. εντωμεταξύ την περασμένη εβδομάδα δεν μου το απέκλεισε όταν του είπα κάτι για διακοπές να πηγαίναμε μαζί.
φέρεται παράξενα και το χειρότερο δεν μου δίνει μία ευκαιρία να του μιλήσω για τα συναισθήματά του για αυτόν, εγώ δεν περιμένω τίποτα, το μόνο που θέλω είναι να ξέρει για μένα και από εκεί και πέρα αν και όποτε αποφασίσει να είμαστε μαζί να ξέρει ότι εγώ θα τον περιμένω. είμαι παράφορα ερωευτμένη και το οφείλω στον εαυτό μου και σε αυτόν να το μάθει. είμαι δυνατή και δεν φοβάμαι γιατί είναι υπέροχο συναίσθημα και για μένα είναι κάτι σαν ευλογία.
μόνο με πληγώνει όταν σκέφτομαι ότι ίσως αυτός ο άνθρωπος να έχει παραιτηθεί από το δικαίωμα στην ευτυχία στη ζωή ίσως λόγω συσσωρευμένων αποτυχιών στη με΄χρι τώρα πορεία του, και το ξέρω πολύ καλά όταν με ενημέρωσε με πίκρα, ζήλεια και απόλυτη μελαγχολία για κάποιο φίλο του ότι είναι παντρεμένος με παιδία και ευτυχισμένος ενώ αυτός δεν έχει καταφέρει τίποτα στη ζωή του και η ερωτική του ζωή είναι τελείως κατεστραμένη! τον λυπήθηκα και θα ήθελα να τον βοηθήσω να δώσει μία ευκαιρία σε μένα και σε κείνον, γιατί θέλω πραγματικα΄να τον κάνω ευτυχισμένο, τον εκτιμώ και τον θαυμάζω σαν άνθρωπο.
για την ώρα τον παίρνω καποιο τηλεφωνο καθε εβδομάδα του υπενθυμίζω την παρουσία μου χωρίς να τον πιεζω για κάτι και περιμένω και θα περιμένω…. ποτε΄στη ζωη μου δεν έχω αισθανθεί για κανέναν όπως αισθάνομαι για αυτόν και ίσως και για μένα θα ήταν μία μεγάλη ευκαιρία να διορθώσω κάποια από τα απέιρα λα΄θηνπου έχω κάνει στη ζωή μου, μία ζωή μοναχική, χωρίς αγάπη με κατεστραμμένες σχέσεις και διαλυμένες ελπίδες.
Οσο διαβαζω οσα γραφετε τοσο ποναω… οντας σε μια σχεση 4 μισι χρονια η οποια ελαβε τελος τον καιρο που σε γνωρισα αλλα για αλλους λογουσ θελω να πιστευω απορω πως αφησα τον εαυτο μου να νιωσει τοσα πραγματα…μακαρι να μην σε ειχα βοηθησει ποτε σε αυτες τισ εξετασεις… και ειμαστε εδω δυο χρονια περιπου να μιλαμε καθε μερα και καθε νυχτα με μηνυματα κ παντα πισω απο ενα υπολογιστη και τα βραδια που κοιμασαι με την κοπελα σου εγω να αιμοραγω…να σε βλεπω να μου χαμογελας και να σου χαμογελαω στη σχολη και να γυρναω τρεχοντας σπιτι να μιλησουμε…πανε 2 χρονια ρε γαμωτο και εγω ακομα εδω να μην θελω να προχωρησω…
πρωτη φορα διαβασα κατι που να εκφραζει τοσο απολυτα αυτο που νιωθω. συγχαρητηρια!
αρχικα σκεφτηκα να σας γραψω λιγα για τον δικο μου ανεκπληρωτο ερωτα τν δικη μου πονεμενη ιστορια αλλα ειπα να μη σας κουρασω.
ποναω πολυ,η καρδια μου σφιγγεται κ ενας κομπος ανεβαινει στο λαιμο μου καθε φορα που ακουω το ονομα του ακομα κ αν εχουν περασει 3 χρονια.
τον αγαπαω, τον σκεφτομαι, τρεμω μη παθει τιποτα τωρα που ειναι μακρια μου κ δεν τον πρσεχω και θελω να ναι ευτυχισμενος.
το μονο που με πληγωνει πιο πολυ ειναι οτι η σκεψη του δεν παει ουτε κατα τυχη σε μενα. δεν το ξερω αλλα ειμαι σιγουρη γι αυτο.
το μονο που καταφερα ηταν να απομακρυνθω απ αυτο το ατομο για το δικο μου καλο.αλλα ακομα με ποναει και η πληγη ειναι ακομα ανοιχτη.
στο μονο που ελπιζω ειναι οχι να γυρισει αλλα να τον βλεπω στα ονειρα μου και να νιωθω την αγκαλια του που ηταν η μοναδικη μεσα στην οποια ετρεμα.
σας ευχαριστω οσους το διαβασατε διοτι δεν μπορω να μιλησω σε κανενα γι αυτο κ καποια στιγμη θα σκασω.
Το έζησα και εγώ! Μακάρι να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά τα πράγματα! Με το “αν” όμως δεν γράφεται ιστορία.
Έλιωνα 10 χρόνια! Θα έδινα τη ζωή μου τότε για να είναι καλά εκείνη. Δεν της το είπα ποτέ αν και αργότερα κατάλαβε. Ένιωθε το ίδιο.
Όμως η τυρανία ενός νοσηρού περιβάλλοντος δεν μου επέτρεπε να έχω ζωή. Δεν μου επέτρεπε να της προσφέρω τη ζωή μου.
Μια μέρα, ένας καλός φίλος που όμως αγνοούσε τα συναισθήματά μου την πλησίασε.
Προσπάθησα να τη δω ευτυχισμένη έστω και με άλλον.
Μακάρι να τα κατάφερα!
Καλησπέρα ομοιοπαθόντες και ομοιοπαθούσες…
Τι να πω κι εγώ….;; Ανεκπλήρωτος έρωτας… Εμένα με γοήτευσε το μυστήριο και η θλίψη στα μάτια του… Κάτι που μόνο εγώ βλέπω πίσω από το χαμόγελο που φοράει..
Και πόσο μοιάζουμε…Βιώσαμε κι οι δυο τον θάνατο με τον χειρότερο τρόπο…
Κι εγώ.. Εγώ μόνο αγάπη έχω να του δώσω… Αγάπη… Μα εκείνος δειλιάζει… Είναι τόσο κλεισμένος στον εαυτό του.. Που δεν του δίνει την ευκαιρία να χαρεί… Εγώ όμως είμαι εδώ μόνο για εκείνον..
Του Αγίου Βαλεντίνου πήγα σπίτι του με χαρτόνια και μουσική υπόκρουση.. Έγραφα όλα όσα αισθάνομαι… Κι η απάντηση του.. ένα χαμόγελο, και 2 φράσεις : “δεν το έχει κάνει καμία άλλη αυτό για εμένα..δεν ξέρω τι να πω.. μπράβο σου γιατί θέλει πολύ θάρρος..” και “είσαι πολύ τυχερή γιατί σήμερα σχόλασα νωρίτερα από τη δουλειά και δεν θα ήθελα να έρθεις και να μη με βρεις..” .
Δυστυχώς, δεν έχω την ευκαιρία να τον ξέρω σαν φίλο.. 10 χρόνια διαφορά ηλικίας.. Καθόλου κοινές παρέες… Μα, με λίγη τύχη, μοιράστηκα κάποιες στιγμές μαζί του.. Και οι ματιές μας έλεγαν τόσα πολλά… Μα από εκείνον δεν ειπώθηκε ποτέ τίποτα… Ούτε ναι… Ούτε και όχι…
Εγώ πάντα θα περιμένω…Δεν πρόκειται να ξαναγαπήσω έτσι άνθρωπο.. Κι αν τον δω με μια κοπέλα, θα της φιλήσω τα χέρια, αρκεί να τον κάνει ευτυχισμένο..Το αξίζει και με το παραπάνω….
Λοιπόν,γειά σας και από μένα,είμαι 22 χρονών και ζω έναν ανεκπλήρωτο έρωτα εδώ και 8 χρόνια..
Ήμουν πρώτη λυκείου όταν τον πρωτοείδα,τον κοίταζα συχνά ήταν τόσο γλυκός! Αυτός ομώς δεν κοιταζε καν τριγύρω του,ήταν πολύ ήσυχος και μαζεμένος.
Ώσπου λίγες μέρες μετά με κοίταξε κοι μου χαμογέλασε,και η καρδιά μου πήγε να σπασει..Τον ερωτεύτηκα τρελά.Για 2 ολόκληρα χρόνια κοιταζόμασταν με τις ώρες,περνούσε τυχαία δίπλα μου,περνούσα εγώ..Ζούσα μόνο για να τον βλέπω και να μου ρίχνει έστω και μισή ματιά..
Μια μέρα,στην αρχη της β λυκειου μόλις γυρισαμε απο το καλοκαιρι,με σκούντηξε και μου μίλησε..Δεν άκουσα καν τι μου είπε,απλά είχα χαθεί και τον κοίταζα..Μετα έφυγα!
Τις επόμενες μέρες με χαιρέτησε από μακριά,συνεχίσαμε να κοιταζόμαστε αλλά τίποτα..Μετα από κάνα μήνα τον πλησίασα εγώ αλλα μου μίλησε ψυχρά.Ενιωθα τύψεις επειδή δεν του είχα μιλήσει τότε..
Τελικά στο τέλος της β λυκείου έβαλα φίλο μου να τον ψαρέψει..Είπε ότι έχει κοπέλα.Ποτέ δεν έμαθε τι ένιωσα για αυτόν..
Έκλαιγα για μήνες,αλλα συνέχιζε να με κοιτάζει και να μου χαμογελάει.
Τρίτη λυκείου έκανα την πρώτη μου σχέση..Πάντα όμως όταν τον πετύχαινα στους διαδρόμους κόντευε να σπάσει η καρδιά μου..
8 ημερολογια μόνο για αυτόν..Τελείωσε το Λύκειο,ανταλλάξαμε μια τελευταία ματιά στην δήλωση του μηχανογραφικου..ακόμη την θυμάμαι..
Απο τότε έχω να τον δω 5 ολόκληρα χρόνια..Απο τότε έκανα και άλλες σχέσεις,και η τωρινή μου που μετράει 2 χρόνια είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί..αλλά…
Βραδια,πολλες φορές..με τυραννάνε όνειρα..Ξυπνάω με δάκρυα…
Και ένα γιατί με στοιχειώνει..Και όσο και αν αποδιώχνω την σκέψη..
Πάντα θα έρθει στομ όνειρο μου.
Μακάρι να γυρνούσα τον χρόνο πίσω..Μακάρι!
γεια σας και από μένα,
Γιατί θα πρέπει ένας άνθρωπος να υποφέρει έτσι; Μιλάω όχι από την πλευρά της παθούσας (δεν μου έχει συμβεί ποτέ) αλλά από την πλευρά της Γυναίκας που μια άλλη προσπάθησε να χωρίσει γιατί λέει ερωτεύτηκε τον άντρα της κεραυνοβόλα. Τώρα 3 χρόνια μετά ο κύριος εξακολουθεί να τη δουλεύει και αυτή χάνει τα νιάτα της περιμένοντας να βρεθούν 1 φορά το μήνα το δίμηνο κάποιο Σαββατοκύριακο.
Νομίζω ότι το καλύτερο είναι με τη βοήθεια ψυχολόγου να προσπαθήσει κάποιος να ξεχάσει, μιας και το πιθανότερο είναι ότι όλο αυτό βρίσκεται στη φαντασία του και να ψάξει για κάτι αμοιβαίο και ολόκληρο. Είναι αμαρτία να χαλά κάποιος τη ζωή του για μια φαντασίωση αφού κάθε άνθρωπος που θα δοκιμαστεί στην καθημερινότητα απομυθοποιείται και φαίνεται όπως πραγματικά είναι.
Κορίτσια η ζωή είναι μικρή και καθένας πρέπει να τη ζήσει μόνος του, μη πιστεύεται σε παραμύθια πάρτε τη ζωή στα χέρια σας και μόνο, μπορείται να το κάνετε και να ζήσετε την όμορφη ζωή που σας αξίζει…
Καλησπέρα παιδιά,διάβασα ολονών σας τα σχόλια και πιστέψτε μέσα σ’αυτή την σελίδα βρήκα και γω ένα πάτημα στην αναμονή μου εδώ και 4 χρόνια για το άτομο που μ’έκανε να ερωτευτώ, μέχρι σήμερα κανένας από τους δικούς μου ανθρώπους δεν έχει καταλάβει τι πραγματικά περνάω.
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας μένει αιώνια μες στη σιωπή,κάθε μέρα ανθίζει και κάθε μέρα πεθαίνει. Κρατάς ένα λυγμό για θύμηση και ένα βλέμμα του άλλου για κουράγιο,να σε συντροφεύει όταν δεν είσαι καλά. Σαν κινητήρια δύναμη σε βγάζει από το λήθαργο και την ίδια στιγμή σε αφήνει να βουλιάξεις. Όσες προσπάθειες και αν κάνεις,όσα λόγια κ αν ακούς για να το ξεχάσεις δε θα σ’αφήσει η μνήμη…
Όσο περνάει ο καιρός τον ερωτεύομαι όλο και περισσότερο.. Γνωριστήκαμε όταν εγώ ήμουν στην δευτέρα λυκείου,ήξερα μόνο το όνομα του και οτι είναι στην παρέα της αδερφής μου. Συνέχεια στην γνωριμία μας δεν υπήρχε γιατί εκείνον τον καιρό δε τον έβλεπα ερωτικά…
Μετά από 2 περίπου χρόνια τον ξαναείδα και από τότε άλλαξε ο κόσμος μου όλος, ζούσα και ανέπνεα γι’ αυτόν, δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με τράβηξε τόσο το βλέμμα του, ίσως η τόση εκφραστικότητα των ματιών του ο πόνος που έβγαζε όταν με κοιτούσε και ταυτόχρονα η θέληση του να μου μιλήσει αλλά σώπαινε…
Επιτέλους έγινε κάτι το οποίο δε περίμενα να συμβεί..εγώ και αυτός στην ίδια παρέα να κοιτάμε ο ένας τον άλλον και κανείς μας να μη κάνει την αρχή να μιλήσει.. η εικόνα αυτή με τρέλαινε να τον έχω δίπλα μου και να μη μπορώ να τον ακουμπήσω να του μιλήσω έχοντας στο μυαλό μου μια πιθανή απόρριψη… οι στιγμές εκείνες ήταν ταυτόχρονα οι πιο ωραίες αλλά και οι πιο εφιαλτικές…
Πέρασαν ώρες χωρίς να ανταλλάξουμε οι δυο μας ούτε μια κουβέντα μιλούσαν μονό οι ματιές μας,ήταν τόσο έντονες και τόσο εκφραστικές που μετά βίας κρατούσα τα δάκρυα μου. Κάποια στιγμή ένοιωσα ότι οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν, ήθελα να τον φιλήσω, να τον αγγίξω,να τον νοιώσω και τότε ναι με το φιλί μας εκπληρώθηκαν όλα όσα κρατούσα μέσα μου, ο φόβος, η πιθανή απόρριψη, νοιώθει άραγε κάτι ανάλογο και ο ίδιος γιατί έχω κάποια ανταπόκριση αλλά δεν εκδηλώνεται???
Όλα αυτά τα ερωτήματα απαντήθηκαν εκείνη την στιγμή με το φιλί του.. τελικά δεν ήμουν η μόνη που φοβόμουν.. το ένα φιλί έφερνε το άλλο δε μπορούσαμε να πισυέψουμε αυτό που γινόταν επιτέλους ξεπεράσαμε τους φόβους μας.
Δυστυχώς το αγόρι αυτό λόγω δουλειάς δε μένει στην πόλη απο την οποία είμαστε και οι δυο..Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να υπάρχει απόσταση μεταξύ μας και να μη μπορούμε να συνεχίσουμε… Σήμερα βρισκόμαστε και δε μιλάμε τον βλέπω και γυρνάω το βλέμμα μου αλλού η καρδιά μου όμως ματώνει κάθε μέρα,η σκέψη μου είναι μαζί του…Είναι ο έρωτας μου ο ανεκπλήρωτος έρωτας μου που έκλεισε με φιλιά που εξέφραζαν τόσα πολλά συναισθήματα. Έχοντας φύγει και γω πλέον σε άλλη πόλη και άλλη χώρα σήμερα μέτα από 4 χρόνια συνεχίζω να μαι ερωτευμένη με αυτόν τον άνθρωπο και να σκέφτομαιείκονες των δυο μας για να απαλύνω τον πόνο της απουσίας του…
Πίστευω πως κάποια μέρα θα μπορούμε να μαστε μαζί και να ζήσουμε όλα όσα έχουμε στερηθεί όλα αυτά τα χρόνια…….
Θα σε περιμένω η σκέψη μου και η καρδιά μου είναι μαζί σου ματάκια μου όμορφα….
O κόσμος του κι ο κόσμος μου
το μαύρο με το άσπρο…
Μα πάντα θα είναι ο βασιλιάς
στου κόσμου μου το κάστρο…
Μοίρα αφού δεν το’γραφες
κοντά του για να ζήσω..
Γιατί δε μ’έκανες τυφλή
να μην τονε γνωρίσω…
Έρχεσαι κι ας χωρίσαμε
στη θύμησή μου ακόμη..
Γιατί’σουν τ’ Άλλο Μου Μισό
και η ζωή μου όλη…
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι να’ναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι να’ναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοϊδωμένους
να σταματήσεις σε εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’τους σπουδασμένους.
Πάντα στον νου σου να ‘χεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
Καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
και γέρος πια ν’αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ’έδωσε το ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θα ‘βγαινες στον δρόμο.
‘Αλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
‘Ετσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
διάβασα όλα όσα γράψατε μέχρι τώρα. πέρασα και περνάω αυτή τη φάση εδώ και 3 χρόνια.
αυτό που θέλω να προσθέσω είναι ότι πριν γνωρίσω αυτό το άτομο δεν είχα ιδέα τι θα πει έρωτας. πίστευα ότι ερωτευόμουν άτομα αλλά έκανα λάθος τελικά. γι’αυτό το άτομο ένιωσα κάτι πολυ δυνατό, παραπάνω απο ότι πίστευα ότι μπορούσα.
πια όμως δεν μπορώ να ερωτευτώ. στην αρχή προσπάθησα μετά το άφησα μπας και προκύψει απο μόνο του. κάθε φορά όμως που κάποιο άτομο με κοίταγε στα μάτια έτοιμο να πει την φράση “σ’ έχω ερωτευτεί”,την άκουγα, χαμογέλαγα, του έλεγα ένα σιροπιασμένο “είναι πολύ ωραίο αυτο που λες” και ύστερα δεν ξανασήκωνα το τηλεφωνό μου όταν με καλούσε.
το πρόβλημα μου λοιπόν δεν είναι όλα αυτά που δεν έζησα μαζι μ αυτό το άτομο. οι σχέσεις τελειώνουν, καλώς ή κακώς κάναμε και οι 2 τις επιλογές μας. το πρόβλημα είναι όπως λέει και ένα τραγούδι των purescence ‘that i dont know any better’.
δεν θ’άλλαζα τίποτα απο όσα έκανα, μ’άλλαξαν ποικιλοτρόπως. όμως είναι τόσο κρίμα… η ζωή να ‘ναι τόσο μικρή και εμείς να την σπαταλάμε.
παιδιά, μην το αφήνετε να συμβεί. ζήστε τώρα,΄και δεν χρειάζεται να ερωτευτείτε ξανά άμεσα. κάντε κάτι που να σας αρέσει και να σας γεμίζει. μεγάλο κεφάλαιο ο έρωτας, δεν λεω, αλλα….είμαστε τυχεροί που ερωτευτήκαμε κι ας μην είμαστε μαζί μ’αυτά τα άτομα που σήμαιναν και σημαίνουν τόσα πολλά για μας.
έχω φίλους που δεν το νιωσαν και άλλους που δεν αφήνουν τον εαυτό τους να ερωτευτεί. πιστέψτε με είναι πολύ κενοί όλοι τους και μου το χουν πει. τίποτα δεν συγκρίνετε {προσωπικά μιλάω τώρα} απ το να περνάω το βράδυ απ τα μέρη που έζησα όλες αυτες τις στιγμές. νιώθω γεμάτη, έχω παρελθόν, έζησα, ζήσαμε… μην σας παίρνει απο κάτω.
Μερικες φορές όσο και αν πιστεύεις οτι έχεις ερωτευτεί, έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις ένας άνθρωπος στη ζωή σου και σου δείχνει ότι όλα όσα ήξερες για τις σχέσεις και τον έρωτα είναι πια διαφορετικά. Μπορεί να έχουμε πονέσει πολύ, μπορεί να έχουμε ερωτευτεί πολύ, αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από το να είμαστε ανοιχτοί και να μη βάζουμε αναχώματα και δοκιμασίες σε νέους ανθρώπους που μπαίνουν στη ζωή μας. Αν μη τι άλλο, είμαστε συντροφικά όντα και θέλουμε να έχουμε κάποιον στο πλάι μας. Κάποια στιγμή έρχεται …
Νομίζω ότι είμαι στην αρχή του να το παθω, και πολεμαω να μην συμβεί.
Η προσέγγιση σου με βοηθάει Margi. Μου αρεσει το σκεπτικό σου.
Γράψε μου να μιλήσουμε : bill12345v@yahoo.gr
Πραγματικά αυτά τα συναισθήματα που περιγράφεις τα έχω νιώσει τόσο καλά ξέρω τόσο καλά τι εννοείς… Αυτός ο άνθρωπος που με ταλαιπωρεί εδώ και τρία χρόνια μου έχει χαρίσει τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μου και για μια στιγμή πίστεψα ότι ίσως και να με ήθελε. Αλλά όλα χάλασαν τόσο απροσδόκητα… άσχημα… Διανύω την μελαγχολικότερη περίοδο της ζωής μου. Τι κι αν είμαι μόνο 15… Τα συναισθήματα και ο έρωτας δεν έχουν ηλικία … Αυτός ο άνθρωπος με έχει κάνει να κλάψω τόσο έντονα… αλλά και να γελάσω να χαρώ και να νιώσω ευτυχισμένη. Τι έντονα συναισθήματα. Αναρωτιέμαι… εάν συνεχίσω να νιώθω έτσι πως θα πάω μπροστά… εγώ θέλω μονάχα εκείνον … τι θα γίνει στη ζωή μου… είμαι μικρή ακόμα, γιατί να ζω έτσι… Δεν θα συμβιβαστώ ποτέ και με τίποτα. Εκτός εάν είμαστε μαζί να του δώσω τόση αγάπη όση κρατάω μέσα στην καρδιά μου για εκείνον. Να του δώσω αγάπη και να τον κάνω ευτυχισμένο. Ζητάω μόνο αυτή την ευκαιρία . Που δεν θά χω ποτέ.
Και εδώ πρέπει να πώ
Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.
Ο κόσμος μου είναι αυτός και δεν νομίζω να αλλάξουν ποτέ τα συναισθήματα μου απέναντι του.
Εγώ τον έχω ζήσει 2 φορες.. Δεν φαντάζεσαι πως είναι να κλαις για έναν άνθρωπο κάθε μέρα για 365 μέρες και να μη μπορείς να δεις τίποτα πέρα απ αυτόν…. σε κάποια φάση μένει το κενό, αρχίζεις σιγά σιγά να το “συνηθας” στην ιδέα και να προσπαθείς να το προσπεράσεις και να συνεχίσεις τι ζωή σου….
Να σε φλερτάρουνε κι εσύ να τους περιφρονάς να μην δίνεις σε κανέναν άλλον ευκαιρία να μπει στη ζωή σου, και εκεί που αρχίζεις και συμβιβάζεσαι στο ότι έχει πια τελειώσει και πρέπει να προχωρήσεις, σε εκείνη τι συγκεκριμένη φάση να έρχεται κάποιος που θα σε κάνει πραγματικά να τα ξεχάσεις όλα και να “ξαναχαμογελασεις” μέχρις ότου καταλάβεις πάλι πως και αυτός ένα λάθος είναι που μπήκε στη ζωή σου και να σε πληγώσει ακόμη πιο χειρότερα απ όσο ένιωθες τότε….
κι εγώ που πίστευα ότι αν εκφράσω κάτι τέτοιο θα με κοροϊδεύουν…. σε νιώθω τόοοοοσο πολύ!! γιατί να μπαίνουν στην ζωή μας λάθος άτομα κ να μας πονάνε τόσο?
Δεν ξέρω αν μπορώ πια να το αποκαλώ ανεκπλήρωτο έρωτα όλο αυτό ή απλά ανιδιοτελή αγάπη. Μπορεί να μην το ζήσαμε ποτέ, να το θέλαμε και οι δύο μα να είχαμε λάθος timing… Μπορεί να μην εκπληρώθηκε ποτέ ναι, αλλά για μένα δεν έχει νόημα πια. Δεν με νοιάζει αν δεν ολοκληρώθηκε ή αν θα ολοκληρωθεί στο μέλλον. Δε με νοιάζει τι έφταιξε και τι πήγε στραβά. Ξέρω ότι είναι ο μοναδικός άνθρωπος που με έκανε να νιώσω αυτό το περίφημο πράγμα…την αγάπη. Ό,τι κι αν σημαίνει. Πάντα προσπαθούσα να ορίσω την αγάπη και πάντα έβρισκα έναν ορισμό. “Αγάπη είναι να μπορείς ακόμα και να πεθάνεις για τον άλλον” ήταν ο επικρατέστερος. Τώρα πια, στα 19 μου μόλις χρόνια, δεν αναγνωρίζω καμία από αυτές τις λέξεις. Είναι συναίσθημα, είναι στον αέρα που αναπνέεις, κατακλύζει όλο το σώμα και την ψυχή σου. Σε κρατάει στη ζωή με την ύπαρξη του. Είναι στην καρδιά σου. Κι ας μην είναι τίποτα παραπάνω από ένα αγκάθι που την πονάει και την πληγώνει. Είναι όμως το αγκάθι που δε θέλεις να βγάλεις ποτέ από εκεί. Το αγκάθι που αγαπάς…
Συγγνώμη αν ξέφυγα λίγο απ’το θέμα…! 🙂
Σοφια μου, προσπά8ησα να σου στείλω email αλλά δεν το έστελνε δεν ξέρω γιατί..
έχω facebook αν θέλεις να με κάνεις add από εκεί και να επικοινωνίσουμε μέσω facebook.. Θα με βρεις με το όνομα Stella Riala.. περιμένω να με καννεις add.. xx
broken ean deis ayto to minima stile mou sto mail mou an exeis facebook i kati allo na epikoinonoume emeis oi duo.. exoume kina apo oti eida.. to mail mou einai sofitsabb@in.gr
Σοφία μου,
Πραγματικά σε καταλαβαίνω απόλυτα..
Συμφωνώ απολύτως με τα λόγια σου..
Εγώ είμαι 18 χρονών και βιώνω τον ανεκπλήρωτο έρωτα εδώ και 7 χρόνια..
Πραγματικά πιστεύω πως δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα να ξεχαστεί αυτό το άτομο..
Πάντα θα υπάρχει μέσα στην καρδιά μου.. Με όποιον και να είμαι πάντα θα στοιχειώνει τα όνειρα μου και όλες μου τις στιγμές…
Δεν εχω διαβασει ξανα κατι που να ερμηνεύει τον ανεκπλήρωτο έρωτα σωστότερα κ καλύτερα.
Είμαι 21 ετών κ από 14 ζω τον ανεκπλήρωτο έρωτα. Τότε φυσικά δεν ήξερα, και λόγω ηλικίας, τι είναι αυτό που βιώνω τόσο έντονα. Γιατί δεν μπορούσα να ερωτευτώ κάποιον περισσότερο από τον συγκεκριμένο άντρα? Γιατί απλά, ήδη έχεις ερωτευτεί απόλυτα κ δυνατά.
Πέρασαν 7 χρόνια για να καταλάβω πως τελικά ο ανεκπλήρωτος έρωτας ίσως είναι η δυνατότερη μορφή έρωτα που μπορείς να ζήσεις. Όσα χρόνια κ να περάσουν πιστεύω ότι πάντα θα ζει μέσα μου αυτός ο άνθρωπος.
Ένιωσα για πρώτη φορά τόσο ξεχωριστά συναισθήματα που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν. Κ τα ένιωσα μέσα από αυτόν.. άρα πως μπορείς να ξεχάσεις κάποιον που μέσα από αυτόν έμαθες να αγαπάς, να ποθείς, να θέλεις να δώσεις τα πάντα χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα κάποιον πιο σημαντικό κ από εσένα …..
Εμαθα να ζω με αυτό μέσα μου. Έμαθα να το κρύβω.. Δεν μπορεί κανείς να καταλάβει τι είναι.. αν δεν τον ζήσει ολοκληρωτικά.. τον ανεκπλήρωτο έρωτα…….
Πραγματικά όμορφη ιστορία Έλενα. Όσο ζεις και ελπίζεις δεν τελειώνει τίποτα, να το θυμάσαι αυτο! Οι μεγάλες οι αγάπες ίσως να μην κρατάνε για πάντα όμως ζούνε έντονες στιγμες, στιγμές που δεν έχεις βιώσει ακόμα με το άτομο αυτο!
Αυτά απο μένα, εύχομαι τα καλύτερα! Μην τον αφήσεις να σε ξεχάσει…
Είμαι 17 χρονών, αρκετά μικρή όμως έχει τύχει να πέσω κι εγώ ”θύμα” ενώς ανεκπλήρωτου έρωτα…
Σημείωση: διαβάστε την προσωπική ιστορία αγάπης της Ελενας: μια αγάπη που δεν ξεχνιέται…
καλησπερα
πονεμενη ιστορια αυτοι οι ανεκπληρωτοι ερωτες… πραγματικα ασχημο συναισθημα!
οταν του μιλησα για τα αισθηματα μου (μετα απο το χρονο που τελειωσαμε το μεταπτυχιακο ) εκεινος με ευχαριστησε πολυ ευγενικα και μου ειπε οτι θα παντρευοταν μια αλλη κοπελα σε λιγους μηνες!
στο τελος μου ευχηθηκε καλη συνεχεια….αλλα επεται βασανιστικη συνεχεια μολις κλεισει η αυλαια (το ματι γαριδα τα βραδια και δε συμμαζεύεται)!
μην το βαζετε κατω ομως! αντεχουμε ρε!
Όχι όχι μην το κάνετε αυτό στον εαυτό σας…………του κάνετε κακό………Προσπαθήστε να βρείτε κάτι άλλο. Ο έρωτας είναι ωραίος όταν τον ζεις. Όταν όμως τον έχεις μόνο στο μυαλό σου σε πονάει υποφέρεις δεν ζεις πια………..Γνώρισα τον έρωτα από την καλή του πλευρά και είναι υπέροχο συναίσθημα. Όταν μια πόρτα είναι κλειστή μην περιμένετε να ανοίξει. Κοιτάξτε λίγο από το παράθυρο μπορεί να ανοίγει εκείνο και να δείτε από εκεί το φως…………..Σας εύχομαι να το δείτε………
Πραγματικά δεν περίμενα οτι θα μπορούσα να βρω γραμμένα τόσο αναλυτικά κάπου τα συναισθήματα που νιώθω..εδώ και 10 χρόνια για την “αιτία” που μου προκαλεί τα δυνατότερα συναισθήματα από όλους όσους ζούν δίπλα μου, όλους όσους με αγαπούν πραγματικά.. Στην περίπτωση μου αυτός ο έρωτας έφτασε ένα βήμα πριν εκπληρωθεί.. τελευταία στιγμή έμαθα πως ήταν με κάποια άλλη.. από τότε έχουν περάσει 3 χρόνια και δεν έχω ακούσει κουβέντα από αυτόν, κανένα νεό του, που είναι, τι κάνει.. Και όμως κάθε βράδυ συνεχίζει να στοιχειώνει τα ονειρά μου! Και ας κοιμάμαι δίπλα σε έναν άνθρωπο που με λατρεύει και τον λατρεύω και εγώ.. Απλά ανεξήγητο!
η ελπιδα παντα πεθαινει τελευταια!!! Αυτη η φραση με καιει εδω και 5 μηνες!
Η περιπτωση γυναικας που μολις την γνωρισεις θα σου πει ποσο καλα περναει με αυτον που ειναι τωρα! Και εχω πονεσει, εχω κλαψει , εχω οργιστει γι’αυτην την γυναικα!!!
Και ομως αυτη ενω μου μιλουσε, μολις καταλαβε τον ερωτα μου γι’αυτην, επαψε και να μου μιλαει!!!
Αυτοι οι 5 μηνες μου εχουν προκαλεσει τετοια συναισθηματα που δεν ειχα διαννοηθει οτι υπαρχουν!
Αν εβλεπα παλαιοτερα αυτην την σελιδα θα γελαγα! Θα ελεγα οτι ηταν υπερβολες!
Ο ερωτας ομως ολα τα αλλαζει! Αλλες φορες προς το καλο και αλλες δυστυχως προς το κακο!!!!!!!
ξέρεις τι είναι να κοιμάσαι πλάι της αλλα να μη την έχεις;
να είστε όλοι μέρα μαζί αλλα το μυαλό να είναι αλλου;
να περνάει η μέρα μοναχα με τη σκέψη της;
…μερικές φορες η μοίρα μας επιφυλάσσει εκπλήξεις..αλλα γιατί πληγώνουμε άτομα που πραγματικά μας αγαπούν??? τα συναισθήματα μπερδεύονται εξαιτίας μιας ανώριμης λογικής.. γιατί όμως?
ας βάλουμε ένα φρένο στις κακές σκέψεις…
γύρω μας υπάρχουν πολλοί που μας αγαπούν? γιατί τους το κάνουμε αυτό? “εσύ…μου λες ένα γιατί??” …
Πραγματικά περιγράφεις ακριβώς όσα νιώθω με αυτά που έγραψες..
Εγώ ζω εδώ και 7 χρόνια εναν ανεκπλήρωτο έρωτα.. Δεν ξέρω πως να βοηθήσω τον εαυτό μου.. Είμαι ένα ράκος συναισθηματικά.. Και εγώ αργοπεθαίνω μόνη ενώ εκεινος είναι ευτυχισμένος με αυτή που αγαπάει..
Πραγματικά μου είναι αδύνατο να τον ξεπεράσω.. Η κατάσταση αυτή δεν πηγαίνει άλλο.. Αν συνεχιστεί θα καταστραφώ.. Δεν ξέρω τι να κάνω.. Νιώθω πως είμαι μόνη και χαμένη σε έναν λαβύρινθο..
και εγώ έζησα να λιώνω μονο στην παρουσία αυτού του ατόμου ακόμα και αν ξεκαθάρισε ότι είναι αλλου.
ζω και περιμένω ότι ίσος κάποτε ίσος κάποια “στιγμή” γυρίσει η γη και είμαστε μαζί
έως τότε λιώνω και κλαίω, αργοπεθαίνω μονη ενώ εκείνος ζει τις όμορφες στιγμές τις αγάπης ….
μακάρι να μην υπήρχε ο “ανεκπλήρωτος” ερωτας και να κλειδώναμε τη καρδια μας να μη πονά… για κάτι που δεν μπορεί να έχει…
εζησα κ εγω εναν τετοιο ερωτα……..κ ειλικρινα δεν θελω αλλα ουτε αντεχω να ζησω κατι πορομοιο…………παρολο που με πληγωσε βαθυτατα τον σκεφτομαι συχνα….κ τον αγαπω ακομη…………
Μέσα στα λόγια σου βρήκα τον εαυτό μου. Τη σελίδα τη βρήκα τυχαία, αλλά πραγματικά κατάφερες και εξέφρασες όσα νιώθω και δε μπορούσα να εκφράσω
έτσι είναι Αρτεμις, πρέπει να το συνειδητοποιήσεις. Και αυτοί που ακριβώς παίζουν, δεν ξεκαθαρίζουν τι θέλουν – για να ξέρεις και εσυ- αλλά σε κρατουν στην τσίτα για να επιβεβαιώνονται όταν η κανονικη ερωτικη τους ζωη (που αυτοι έχουν ενω εσυ, μάλλον όχι γιατι περιμενεις) πάσχει, στρεφονται σε σενα για λίγη τόνωση. Και μετα συνεχίζουν την κανονικη τους ζωη – ενω εσυ συνεχίζεις να ζεις μια φανταστικη ζωη.
Το έχω ζήσει: ερωτευτηκα κεραυνοβόλα μόνη μου και επέμενα πεισματικα να πιστευω ότι και αυτός είναι… αλλά αυτός εμφανιζόταν σπάνια για να συντηρήσει τις ουτοπικες ελπιδες μου. Τώρα που απαλλάχθηκα ΖΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, εστω και μόνη μου ακόμη. Αλλά πραγματικα! (η..προσπαθω τουλάχιστον)
Ανεκπλήρωτος ερωτας… Κάτι που στη περίπτωση μου συνεχίζει και υπάρχει…
Εδώ και 3 χρονια είμαι κολλημένη με κάποιον ο οποιος δε μου ξεκαθαρίζει τι “ακριβως” θέλει, τι ακριβώς νιώθει, παρα μονο παίζει… Και όμως εγώ δη μπορώ να του κρατήσω κακία…μόνο και μονο που τον νιώθω διπλα μου, ότι ξέρω ότι είναι παρόν, ότι μυρίζω τη μυρωδιά του…
Λιώνω, αλλα τι καταφέρνω;; Να κολλάω περισσότερο σε κάτι που ξέρω ότι ποτε δε θα μου ανήκει, αν και κάποτε μου ανηκε χωρίς εγώ να το γνωρίζω… Γιατι πρέπει ο ερωτας να πονάει;;; Γιατι είναι ένα ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ που αντί να σου δημιουργεί χαρά k ευτυχία, σου φέρνει λύπη και απογοήτευση??
ena tetio erota ezisa kai ego … eimouna eftixismeni kai mono pou eimouna konta tou. kai as min me aggise, as min me filouse, mono arkouse pou pernouse ena tou vlema apo pano mou kai ekane ena fevgaleo sxolio gia mena. den ksero pos na sinexiso tin zoi mou… zo kai perimeno , perimeno kai zo. ti? den ksero elpizontas pos kai aftos eniothe to idio kai me anazitisi kapote.