Ο Φοίβος Δεληβοριάς τραγουδά για τα Χριστούγεννα, με ένα λίγο διαφορετικό τραγούδι για τις γιορτές.
Το τραγούδι Χριστούγεννα του Φοίβου Δεληβοριά έχει μια γεύση μελαγχολική γιατί μας θυμίζει πράγματα από προσωπικές μας στιγμές, πληγές που κλείσαμε ή απλά δεν θέλουμε πια να σκαλίζουμε.
Συνήθως ακούμε χαρούμενα τραγούδια για τα Χριστούγεννα, για αγάπες και έρωτες, γλύκες και χαρούμενες στιγμές.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα διαφορετικό τραγούδι, τρυφερό αλλά μελαγχολικό, με νοσταλγικές αναφορές σε παιδικά χρόνια , σε αναμνήσεις οικογενειακές.
Πολλές φορές τα Χριστούγεννα είναι μια περίοδος που οι περισσότεροι αναπολούν τα παιδικά τους χρόνια, ή κάνουν μια αναδρομή στο παρελθόν και τις σχέσεις τους με άλλους ανθρώπους.
Ίσως τα Χριστούγεννα είναι η καλύτερη εποχή για να δούμε τι είναι αυτό που θέλουμε πραγματικά, τι μας κάνει ευτυχισμένους, και τι είναι αυτό χωρίς το οποίο η ζωή μας διψά.
Το τραγούδι Χριστούγεννα, που ερμηνεύει ο Φοίβος Δεληβοριάς, είναι μια διαφορετική νότα απο αυτές που έχουμε συνηθίσει αυτές τις μέρες.
Χριστούγεννα, στιχοι – Φοίβος Δεληβοριάς
Χριστούγεννα
Δεν περιμένω όμως τίποτα πια
Τον Αι Βασίλη απλώς τον λέγαν μπαμπά
Κι είν’ ένας πρώην Έλλην αριστερός
Ένας θνητός
Με τ’ όνειρό του δίχως στέγη καμιά
Και το ανοιξιάτικο κορίτσι μαμά
Πλακώνεται απ’ τη συνταγή την παλιά
Οι μυρωδιές μυρίζουν κάτι βαρύ
Κάποια πληγή
Που απλώς δεν θέλουμε ν’ ανοίξει ξανά
Χριστούγεννα
Τα πλεϊμομπίλ μου είν’ εξαιτίας μου κουτσά
Σβησμένα στη σαμπάνια βεγγαλικά
Ίσως για κάποιους νά ’ναι ακόμα γιορτή
Μα ποιοι είν’ αυτοί;
Ζουν σε θερμοκοιτίδες ή σε χωριά;
Χριστούγεννα
Κι ό,τι αρχίζω μου πηγαίνει στραβά
Πάντα με πάει σ’ ενός σταυρού τα καρφιά
Και πότε-πότε τα καρφώνω κι εγώ
Σε άλλον αμνό
Έτσι ήταν πάντα κι έτσι θά ’ναι ξανά
Χριστούγεννα
Κι εσύ τι θες απ’ τη ζωή μου ξανά;
Με τα λαμπιόνια σου τα θανατερά
Και το φιλί σου πάντοτε αποδεκτό
Πως σε μισώ
Θες νά ’σαι η ίδια και ν’ αλλάζω εγώ
Με θες προσωπικό σου δημιουργό
Μη λες πως μοιάζω με τον Ντόναλντ εγώ
Λάμπω εγώ
Με μ’ ένα σπότλαϊτ που δε μου είναι αρκετό
Χριστούγεννα
Τι φταίω που αν λείπεις η ζωή μου διψά
Το γαϊδουράκι της τραβάει αργά
Να βρει ένα πανδοχείο νυχτερινό
Να ’ναι ανοιχτό
Ή έστω μια φάτνη να χωράει το κενό
Χριστούγεννα
Χωρίς αυτά ο χρόνος δεν ξεκινά
Βοσκούς μαζεύω, μάγους από μακριά
Γιορτάζω για ν’ αλλάξουμε οριστικά
Χρόνια πολλά
Χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια