Πάλι δεν είσαι εδώ από την Μαρία Ιακώβου, από το πρώτο της άλμπουμ “Μαύρα Μεσάνυχτα”.
Το Πάλι δεν είσαι εδώ είναι ένα μοντέρνο λαικό τραγουδάκι που ακούγεται ευχάριστα, και το βιντεοκλιπ του με ενέπνευσε να γράψω κι εγώ λίγα λόγια σαν διαμαρτυρία γι αυτόν που τόλμησε ν’ αφήσει μόνη της μια τόσο όμορφη κοπέλα.
Πάλι δεν είσαι εδώ και μ’ άφησες να τρώγω κινέζικο με τα ξυλάκια μόνη μου. Παλι δεν είσαι εδώ και μ’ άφησες να κάνω πως παίζω σκάκι μόνη μου.
Δε με λυπάσαι να κάθομαι μόνη στην καρέκλα με το σέξυ άσπρο φορεματάκι μου, με τη πλάτη όλη έξω και κανένα να τη φιλήσει; Τσάμπα δηλαδή θα τη δείχνω σε όλο το βιντεοκλιπ;
Δεν είσαι εδώ, δε νοιάζεσαι για μας κι εγώ βγαίνω μαύρα μεσάνυχτα στους δρόμους με το μίνι μου και τις μποτες μου, να σβήσει η βροχή τη φλόγα μου, να κρυώσω, να πάθω πνευμονία, να έχεις τύψεις που καθόλου δε σε νοιάζει εγώ τι θ’ απογίνω.
Μαρία Ιακώβου – Πάλι δεν είσαι εδώ
Στίχοι: Βασίλης Γιαννόπουλος
Μουσική: Κυριάκος Παπαδόπουλος
Ερμηνευτές: Ιακώβου Μαρία
Παλι δεν εισαι εδω – Μαρια Ιακωβου
Σε μια πόλη που κοιμάται πάλι τριγυρνώ
να σε κλείσω στο κορμί μου ανυπομονώ
Και η βροχή, και η βροχή, που πέφτει σιγανα
μου εξηγεί, μου εξηγεί, πως δεν θα ’ρθεις ξανά
Πάλι δεν είσαι εδώ κ αυτό με καίει
θυμώνει ο ουρανός και για σένα κλαίει
Και σαν το σπίρτο στην βροχή για σένα σβήνω
που δεν σε νοιάζει πια τι θ απογίνω
Πάλι στα θολά μου μάτια νύχτωσε νωρίς
πάλι θα σε περιμένω στο όνειρο να ’ρθεις
Δεν είσαι εδώ, δεν είσαι εδώ, δεν ξέρω που γυρνάς
δεν είσαι εδώ, δεν είσαι εδώ, δεν νοιάζεσαι για μας
Πάλι δεν είσαι εδώ κ΄αυτό με καίει
θυμώνει ο ουρανός και για σένα κλαίει
Και σαν το σπίρτο στην βροχή για σένα σβήνω
που δεν σε νοιάζει πια τι θ΄απογίνω
Πάλι δεν είσαι εδώ κ΄αυτό με καίει
θυμώνει ο ουρανός και για σένα κλαίει
Και σαν το σπίρτο στην βροχή για σένα σβήνω
που δεν σε νοιάζει πια τι θ΄απογίνω
Δεν είσαι εδώ, δεν είσαι, δεν ξέρω που γυρνάς
δεν είσαι εδώ, δεν είσαι εδώ, δεν νοιάζεσαι για μας
Πάλι δεν είσαι εδώ κ΄αυτό με καίει
θυμώνει ο ουρανός και για σένα κλαίει
Και σαν το σπίρτο στην βροχή για σένα σβήνω
που δεν σε νοιάζει πια τι θ΄απογίνω