Ισως φταίνε τα φεγγάρια – Ελένη Βιτάλη

0

Η Ελένη Βιτάλη τραγουδά Ίσως φταίνε τα φεγγάρια, ένα πολύ ιδιαίτερο ερωτικό τραγούδι σε στίχους Τάσου Σαμαρτζή και μουσική Νότη Μαυρουδή.

Στο τραγούδι Ισως φταίνε τα φεγγάρια ο Σαμαρτζής κατάφερε να καταγράψει στους στίχους του τον ατελέσφορο έρωτα, ενώ η Βιτάλη έδωσε στο τραγούδι αυτό το σπαραχτικό τόνο που είναι μοναδικά δικός της. Εξάλλου, αν και το τραγούδι έχει τραγουδηθεί πολλές φορές από τότε, η ερμηνεία της Βιτάλη την καθιστά πραγματικά αξεπέραστη.

Το τραγούδι Ίσως φταίνε τα φεγγάρια μπορεί να θεωρείται συνώνυμο του ανεκπλήρωτου έρωτα, ωστόσο η ιστορία του έχει πολύ ενδιαφέρον.

Ο Νότης Μαυρουδής είχε ζητήσει από το Σαμαρτζή να συνεργαστούν σε έναν πολυσυλλεκτικό δίσκο, χωρίς ωστόσο να έχουν συζητήσει λεπτομέρειες. Κάποιο βράδυ ο Μαυρουδής κάλεσε τον Σαμαρτζή και του είπε ότι χρειάζεται ένα τραγούδι επειγόντως γιατί δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάποιο όπως σκόπευε.

Ο Σαμαρτζής είχε κανονίσει ερωτικό ραντεβού εκείνο το βράδυ, το οποίο δεν σκόπευε να αλλάξει. Πήγε με την κυρία του σε ένα ξενοδοχείο στα Εξάρχεια, μια και υπήρχε μια οικονομική δυσχέρεια, και κάποια στιγμή αργότερα το βράδυ αντί για τσιγάρο της ζήτησε ένα μολύβι.

Εκείνη του έδωσε ένα μολύβι ματιών που είχε και πάνω σε ένα κουτί Άσσου έγραψε τους στίχους από τα κουπλέ που ξέρουμε στο Ίσως φταίνε τα φεγγάρια.  Τα ξημερώματα κατάφερε να συνδέσει και το ρεφρέν του τραγουδιού και πήρε τηλέφωνο το Μαυρουδή να του διαβάσει τους στίχους.

Όταν αργότερα άκουσε το τραγούδι μελοποιημένο από το Μαυρουδή , με τη φωνή της Βιτάλη, κατάλαβε ότι είχε γράψει κάτι πραγματικά πολύ σημαντικό, που θα γινόταν ένα κλασικό ερωτικό τραγούδι.

Ίσως φταινε τα φεγγαρια – Ελενη Βιταλη, στιχοι

Μεσ’ το φτηνό ξενοδοχείο
και στα σεντόνια των πολλών
Μεσ’ σε καθρέφτες δίχως μνήμη,
θα ξεκινήσουμε λοιπόν…
Γλιστρούν τα όνειρα στον ύπνο
όπως τα τρένα στο σταθμό
και στην ανάσα σου γυρεύω
κάποιο αρχαίο σκηνικό..

Ίσως φταίνε τα φεγγάρια
που ’μαι τόσο μοναχή –
νιώθω πως γερνώ τα βράδια
και χρωστάω στη ζωή…
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια
και πολλοί με λεν τρελή –
που όλο ψάχνω στα σκοτάδια
μήπως κάτι και συμβεί…
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια –
ίσως πάλι φταις κι εσύ..

Μια αχτίδα φως περνά τις γρίλιες
και σβήνει αυτά που γίναν χθες
πως μπλέκουν λέω οι ιστορίες
και των ανθρώπων οι τροχιές…
Μεσ’ στο φτηνό ξενοδοχείο
και στα σεντόνια των πολλών
μεσ’ σε καθρέφτες δίχως μνήμη,
θα τελειώσουμε λοιπόν..

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ