Ο Γιάννης Πάριος τραγουδά Δώσε μου λιγάκι ουρανό, ένα ερωτικό τραγούδι που κυκλοφόρησε το 1999 στο δίσκο Το σημάδι του έρωτα, από το ομώνυμο τηλεοπτικό σήριαλ.
Το τραγούδι Δώσε μου λιγάκι ουρανό αγαπήθηκε ιδιαίτερα, τόσο για τους υπέροχους στίχους, όσο και για τη βαθιά συναισθηματική ερμηνεία του Πάριου.
Οι στίχοι του τραγουδιού μας παραπέμπουν σε έναν έρωτα που πρέπει να αφήνει δυο ανθρώπους ελεύθερους και αυτόνομους. Είναι σημαντικό να μάθει ο καθένας μέσα σε μια σχέση να πετά μόνος του, έστω και αν δεν πετά απαραίτητα ψηλά. Σημασία έχει να μπορεί κάποιος να πετά μόνος του, να μην έχει ανάγκη κάποιον άλλο.
Δε σημαίνει βέβαια ότι πρέπει να εκλογικεύσει κανείς τον έρωτα και να αντιμετωπίζει τα πάντα με ένα πρέπει αλλά είναι καλό να έχει κανείς γνώση της ανάγκης του, αλλά να μπορεί να σταθεί στα πόδια του. Γιατί αν το τέλος του έρωτα έρθει κάποια στιγμή μπορεί να είναι πολύ οδυνηρό και τρομαχτικό.
Η αγάπη όμως μπορεί να μας μάθει να πετάμε, να βρούμε τον ουρανό μας και να μάθουμε να πετάμε σε αυτόν. Κι αν ακόμα ο έρωτας τελειώσει, όταν υπάρχει αγάπη μπορεί να ζητήσουμε από τον άλλο να μην φύγει μακριά και μας ξεγράψει, γιατί όπως λένε και οι στίχοι του Πάριου στο Δώσε μου λιγάκι ουρανό “θα ’ρχονται νύχτες που θα ψάχνεις το φεγγάρι, και το δικό μου τελευταίο σ’ αγαπώ.”
Δωσε μου λιγακι ουρανό, στίχοι – Γιάννης Παριος
Στίχοι: Γιάννης Πάριος
Μουσική: Γιάννης Πάριος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πάριος
Τώρα που φεύγεις από εμένα και σε χάνω
ένα σου λέω, μην αλλάξεις ουρανό
σημάδια άφηνε στα σύννεφα επάνω,
γιατί δεν πρέπει να χαθούμε εμείς οι δυο.
Δώσε μου λιγάκι ουρανό,
πάρε με μαζί στο πέταγμά σου,
μάθε με και εμένα να πετώ,
να μην έχω ανάγκη τα φτερά σου.
Και αν κάτι άλλο την καρδιά σου έχει πάρει,
ένα σου λέω μην αλλάξεις ουρανό
θα ’ρχονται νύχτες που θα ψάχνεις το φεγγάρι,
και το δικό μου τελευταίο σ’ αγαπώ.
Δώσε μου λιγάκι ουρανό,
πάρε με μαζί στο πέταγμά σου,
μάθε με και εμένα να πετώ,
να μην έχω ανάγκη τα φτερά σου.
Μην Αλλάξεις Ουρανό: Σκέψεις για την Αγάπη που Μένει
Υπάρχουν στιγμές που νιώθουμε κάποιον αγαπημένο να γλιστράει μακριά, σαν άμμος μέσα από τα δάχτυλά μας. Η αίσθηση της απώλειας είναι βαριά. Τότε είναι που οι λέξεις “τώρα που φεύγεις και σε χάνω” αποκτούν ένα βαθύ, προσωπικό νόημα. Είναι μια κραυγή της καρδιάς που βλέπει έναν κόσμο να αλλάζει, έναν δεσμό να δοκιμάζεται.
Η παράκληση “μην αλλάξεις ουρανό” δεν είναι μια προσπάθεια να κρατήσεις κάποιον φυλακισμένο. Είναι μια ευχή να διατηρηθεί ένας κοινός τόπος, ένας αόρατος σύνδεσμος. Ακόμα κι αν οι δρόμοι χωρίζουν, ο ουρανός παραμένει ο ίδιος μάρτυρας για όλους. Τα “σημάδια στα σύννεφα” είναι οι αναμνήσεις, οι μικρές λεπτομέρειες που μας υπενθυμίζουν ότι μοιραστήκαμε κάτι αληθινό, κάτι που δεν πρέπει να χαθεί στην ομίχλη του χρόνου.
Η επιθυμία για “λιγάκι ουρανό” και η πρόσκληση “πάρε με μαζί στο πέταγμά σου” μιλούν για μια βαθιά ανάγκη για μοιρασιά. Δεν είναι απλά η επιθυμία να ακολουθήσεις τον άλλο, αλλά να νιώσεις τον αέρα κάτω από τα δικά σου φτερά, να δεις τον κόσμο από την ίδια οπτική γωνία, έστω και για λίγο. Είναι μια έκφραση αγάπης που θέλει να συμμετέχει, όχι απλώς να παρατηρεί.
Και μετά έρχεται η πιο δυνατή επιθυμία: “μάθε με κι εμένα να πετώ, να μην έχω ανάγκη τα φτερά σου”. Εδώ, η αγάπη ωριμάζει. Δεν ζητάει εξάρτηση, αλλά έμπνευση και δύναμη. Είναι η αναζήτηση της δικής μας αυτονομίας μέσα στη σχέση. Θέλουμε να μάθουμε να πετάμε μόνοι μας, έχοντας τον άλλο ως οδηγό και έμπνευση, αλλά όχι ως δεκανίκι. Είναι η αγάπη που απελευθερώνει, που ενθαρρύνει την ανάπτυξη.
Ακόμα κι αν η καρδιά του άλλου στραφεί αλλού, η ελπίδα για έναν κοινό ουρανό παραμένει. Οι “νύχτες που θα ψάχνεις το φεγγάρι” υπενθυμίζουν ότι οι κοινές εμπειρίες αφήνουν το σημάδι τους. Το “τελευταίο σ’ αγαπώ” δεν είναι ένας αποχαιρετισμός, αλλά μια διαβεβαίωση ότι αυτό που υπήρξε είχε αξία και θα συνεχίσει να υπάρχει, σαν ένας ψίθυρος κάτω από τον ίδιο ουρανό.
Η αγάπη και η απώλεια συχνά πετούν μαζί. Αλλά μέσα από τον πόνο της απομάκρυνσης, μπορούμε να βρούμε τη δύναμη να ζητήσουμε όχι μόνο σύνδεση, αλλά και τη δική μας πτήση. Ο κοινός ουρανός γίνεται έτσι ένας χώρος όπου οι καρδιές μπορούν να συναντιούνται, ακόμα κι όταν τα πόδια ακολουθούν διαφορετικά μονοπάτια.
