Η Ελευθερία Αρβανιτάκη και η Δήμητρα Γαλάνη τραγουδούν τα “Λιανοτράγουδα”, ένα υπέροχο λυρικό ερωτικό τραγούδι σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι.
Τα λιανοτράγουδα είναι κάτι σαν τη μουσική που θα παίζει στο φόντο ενός μεγάλου έρωτα, εκεί που συνυπάρχουν δυο άνθρωποι απολύτως αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλο.
Κι αν δε γνωρίζουμε το στιχουργό του τραγουδιού, μια και οι στίχοι από τα Λιανοτράγουδα έρχονται από την ποιητική παράδοση που περνά από στόμα σε στόμα, σίγουρα ξέρουμε ότι αυτός που σκαρφίστηκε πρώτος τα στιχάκια αυτά ήταν σίγουρα βαθιά ερωτευμένος.
Τα Λιανοτράγουδα είναι το τραγούδι που έδωσε ουσιαστικά ο Χατζιδάκις στη Φλέρυ Νταντωνάκη, που έκανε την πρώτη ερμηνεία. Ωστόσο το ντουέτο της Αρβανιτάκη με τη Γαλάνη έχει μια φρεσκάδα, και είναι σαν να δίνει κάτι νέο στο τραγούδι.
Θυμίζει ίσως έναν έρωτα που τον ξέρουμε, τον νιώθουμε, αλλά ξαφνικά τον βλέπουμε με μια νέα ματιά και έχει κάτι ακόμα να μας πει. Ο έρωτας αυτός είναι τόσο βαθύς και απόλυτος που δεν υπάρχει τίποτα άλλο, σαν ένα όνειρο για το οποίο μόνο ζούμε και δε θέλουμε να ξυπνήσουμε ποτέ από αυτό.
“Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω…”
Tα Λιανοτράγουδα – στιχοι, Ελευθερία Αρβανιτάκη και Δήμητρα Γαλάνη
Στίχοι: – (παραδοσιακό τραγούδι)
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Φλέρη Νταντωνάκη & Δημήτρης Ψαριανός (Ντουέτο)
Απ’ όλα τ’ άστρα τ’ ουρανού ένα είναι που σου μοιάζει
ένα που βγαίνει το πουρνό όταν γλυκοχαράζει.
Κυπαρισσάκι μου ψηλό, ποια βρύση σε ποτίζει,
που στέκεις πάντα δροσερό, κι ανθείς και λουλουδίζεις.
Να ’χα το σύννεφ’ άλογο και τ’ άστρι χαλινάρι
το φεγγαράκι της αυγής να ’ρχόμουν κάθε βράδυ.
Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.
Της θάλασσας τα κύματα τρέχω και δεν τρομάζω
κι όταν σε συλλογίζομαι, τρέμω κι αναστενάζω.
Τι να σου πω; Τι να μου πεις; Εσύ καλά γνωρίζεις
και την ψυχή και την καρδιά εσύ μου την ορίζεις.
Να ’χα το σύννεφ’ άλογο και τ’ άστρι χαλινάρι
το φεγγαράκι της αυγής να ’ρχόμουν κάθε βράδυ.
Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.
Εγώ είμ’ εκείνο το πουλί που στη φωτιά σιμώνω,
καίγομαι, στάχτη γίνουμαι και πάλι ξανανιώνω.
Σαν είν’ η αγάπη μπιστική, παλιώνει, μηδέ λιώνει
ανθεί και δένει στην καρδιά και ξανακαινουργώνει.
Χωρίς αέρα το πουλί, χωρίς νερό το ψάρι
χωρίς αγάπη δε βαστούν κόρη και παλικάρι.
Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.»
