Ο Γιάννης Φιλιππίδης υπογράφει την ερωτική ιστορία που ακολουθεί, πάντα με την ιδιαίτερη ευαισθησία και τρυφερότητα στην προσέγγιση του έρωτα και της αγάπης, της ανάγκης και της εξάρτησης.. των συναισθημάτων εκείνων που βρίσκονται τόσο βαθιά και τόσο ανεξίτηλα γραμμένα πάνω μας…
Eρωτικο – μια ερωτική ιστορία του Γιάννη Φιλιππίδη
οι ώρες – οι ώρες που γυρίζω στο σπίτι – εκείνες που επιστρέφεις εσύ – παγωμένες – ιδρωμένες – οι ώρες – κάθε μέρα – κάθε ώρα – σε μη καθορισμένους χρόνους – είναι – είναι πάντα οι καλύτερες – μ’ ένα φιλί – ζεστό φιλί – άλλοτε υγρό φιλί – και μι’ αγκαλιά – ζεστή αγκαλιά – όπως σήμερα – παλιά – όπως πρώτα – όπως πάντα…
.
ακόρντα από παλιά κιθάρα – που εννοεί να επιζεί – να επιζεί και να αισθάνεται – ο γυρισμός μου – ο γυρισμός σου στο σπίτι – είναι πάντα – είναι μια μουσική όμορφη – γεμάτη χρώματα – πάνε χρόνια από τότε – πολλά αν τα μετρήσεις – λίγα αν τα σκεφτείς – από τότε – από τότε που σου ‘δωσα το άξαφνο νεανικό μου φιλί – στην ακαδημία – μέρα μεσημέρι – γεμάτη η πλατεία κόσμο – και γω – δεν έβαζα τίποτα με το νου μου – παρά τα μάτια – τα μάτια και τα χείλια σου – θυμάσαι; – και βέβαια θυμάσαι… – και θυμάμαι – πώς θα μπορούσα να ξεχάσω…
.
οι μνήμες – λέω συχνά – οι μνήμες έχουν ύλη – ύλη κι υπόσταση – καρδιά ειλικρινή – κι εκπέμπουν φλόγες –στέκουν διακριτικές – σε παράμερα σημεία του σπιτιού μας – στις γωνιές – τα βιβλία – στα βιβλία που αγαπήσαμε παρέα – στα όμορφα τραγούδια – που για μας – για μας σήμαιναν και σημαίνουν – πολλά περισσότερα – οι μνήμες μας – στα αντικείμενα – μην ενοχλήσουν – μην ενοχλήσουν – το χρόνο – που ως γνωστόν – δε παραδέχομαι ότι υπάρχει – δεν υπάρχει στ’ αλήθεια… κρύβονται – ωστόσο πάντα φανερές – στις κουβέντες μας – τις διαφωνίες μας – τις ιδεολογικές συμπλεύσεις μας – και παίρνουν – παίρνουν αόρατες μορφές – ακόμα και στους καβγάδες μας – που προσκαλούν την εκτόνωση – φοβούνται – φοβούνται μη τύχει και συμπλεύσουν από λάθος – με έναν απ’ τους δυο μας – φοβούνται οι μνήμες – μη κάνουν κακό – σα νεράιδες φωτισμένες – άλλης εποχής – που χάσανε τις μαγικές δυνάμεις τους – ή έτσι λένε – έτσι λένε τουλάχιστον – σε μας – ψιθυριστά – στις μοναχικές μας στιγμές – ή τα απόκρυφά μας όνειρα – που άλλοτε θυμόμαστε – κι άλλοτε – σβήνουν με την ανατολή – σβήνουν – γιατί δε θέλουν να πάνε παρακάτω – στους αμέτρητους λαβύρινθους του νου μας…
.
και το παρόν κυλάει – πότε ανήσυχα – πότε χαλαρά – για να μας θυμίσει – να μας κάνει συνείδηση – πως αληθινός χρόνος δεν υπάρχει – δεν υπήρξε ποτέ για κανέναν – κι είναι – είναι λέω – συχνά αμφιβάλλοντας – σα τα καθημερινά μας φιλιά – αχ αυτά τα φιλιά – που δεν άλλαξαν ποτέ – όπως δεν αλλάζουν τα χείλη – τα χείλη και τα μάτια – τα μάτια κι οι καρδιές μας.
.
κι όταν – ρουθουνίζεις ελαφρά – τις ώρες που κοιμάσαι – κι ονειρεύεσαι – που ποιος να ξέρει τι – στην αγκαλιά μου – τις νύχτες – κάποιες νύχτες που εγώ – ο ασήμαντος εγώ – ο μηδενισμένος για το χατήρι σου – σ’ αγκαλιάζω κι ονειρεύομαι – ταξίδια – διαδρομές γεμάτες χρωματιστές εικόνες – ταξίδια και – ανύποπτες καθημερινές στιγμές – εν δυνάμει στιγμές – ή άλλες αληθινές – που μεταφράζουν τα ρολόγια – σε μεταμεσονύκτιες ώρες – έχω συνεπαρθεί από κάτι – μια σκέψη ή μια ιδέα – από κάτι πρώιμο – κάτι που ξεκινάει από αλήθεια – για να καταλήξει – μέσα από μάχη – πόλεμο συχνά οδυνηρό μέσα μου – να καταλήξει – σ’ έναν μύθο – μύθο γεμάτο αλήθεια – κι αυτό επαναλαμβάνεται – άλλοτε ευχάριστα – άλλοτε πιο βασανιστικά – σε μια ιστορία – πες μυθιστορία καλύτερα – έτοιμη – λουστραρισμένη – χτενισμένη – περιποιημένη όσο με παίρνει – μια μάχη χωρίς πολεμοφόδια – αλλά μ’ αληθινές νάρκες – και μαύρες – μαύρες του μυαλού μου τρύπες – έτοιμες – οι μυθιστορίες – να γίνουν τυπωμένο χαρτί – πρώτα σ’ ένα πληκτρολόγιο – και πόσο αναπολώ – πόσο λαχταρώ – το θορυβώδη ήχο – της παιδικής μου γραφομηχανής – τότε – που κάθε λέξη – κάθε αντωνυμία – φθόγγος – ή άρθρο – σήμαινε μια διαφορετική μουσική – κοπιαστική μουσική…
.
κι όσο ο νους – η ψυχή πες καλύτερα – χάνεται σε δρόμους – μονοπάτια – τρίστρατα παρελθόντος – παρόντος και μέλλοντος – εγώ – ο μικρός για σένα και για μένα εγώ – να ξαναγυρίσω – σκέψη τη σκέψη – στην μουσική – της άδολης ανάσας σου – και – σιγά σιγά – απαλά – απαλότερα απ’ τις κινήσεις του γάτου μας – να απεκδυθώ την αγκαλιά σου – τη λατρεμένη αγκαλιά σου – μη τυχόν – μη τυχόν και διακόψω κάτι όμορφο – στο γλυκό μορφέα σου – να σηκωθώ χωρίς ήχο – ν’ αλλάξω δωμάτιο – να παραμερίσω στρωσίδι και γάτο – που εννοεί να κοιμάται στα πόδια μας – όσο διαρκεί ακόμα – η ψύχρα του αποπνέοντος χειμώνα – να βολτάρω γυμνός – γυμνός σ’ ένα σκοτεινό σπίτι – προπονώντας εαυτόν για κάτι που αργεί αλλά θα ‘ρθει – μ’ ένα αναμμένο τσιγάρο – μια θερμή καύτρα – που αποπνέει ελαφριά νικοτίνη και σκέψεις – ώσπου να αισθανθώ – πως το δέρμα πάγωσε πια – οι σκέψεις – οι δυνάμεις μου οι ίδιες τέλειωσαν – τέλειωσαν μόνο γι’ απόψε – και να επιστρέψω, το ίδιο άηχα στο φαρδύ κρεβάτι μας – ν’ αγκαλιάζω ξανά το ζεστό κορμί – παραδομένος στην ανάσα σου – για να ‘ρθει ανακουφιστικός – κάποτε – όχι πάντα στον ίδιο χρόνο – αυτόν που δε παραδέχομαι – εκείνος – εκείνος ο γλυκός ύπνος – μαζί σου – … – τόσα χρόνια πριν – τόσα χρόνια μετά…
.
κι η μέρα αλλάζει αριθμό – μήνα – χρονιά – και γω να νιώθω – να αισθάνομαι πάντα – την ίδια ευεργετική επανάληψη – αυτήν μιας ζωής – κι ενός χρόνου – που ποτέ δε θα αποδεχτώ την ύπαρξή του – γιατί… – γιατί πάντα μετράμε το χρόνο στα δευτερόλεπτα – τα δευτερόλεπτα – που ανάμεσά τους – κρύβουν παύσεις – παύσεις σκέψεις – σκέψεις κι ανάσες – δευτερόλεπτο – ανάσα – σκέψη – κενό – δευτερόλεπτο – ανάσα – σκέψη – κενό – δευτερόλεπτο – ανάσα – σκέψη – κενό – δευτερόλεπτο – ανάσα – σκέψη – κενό…
.
και φιλί; – φιλί; – έβαλα φιλί σ’ αυτόν τον επίλογο; – πότε αλήθεια μας έκανε κακό – ένα αληθινό φιλί – εκ της ψυχής εκπορευόμενο; – φιλί λοιπόν – και για να ‘μαστε μέσα.. – φιλι φιλί…