Συνέχεια από το πρώτο μέρος της ερωτικής ιστορίας Ανομολόγητος Ερωτας
Ξανασυναντηθήκαν, χαιρετήθηκαν ζεστά, όπως πάντα, αστειεύτηκαν πέρασαν όλοι μαζί όμορφα, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα ανάμεσα τους … μα είχε στ’ αλήθεια συμβεί… τίποτα, εκείνη απλώς το είχε νοιώσει, καθησύχασε τον εαυτό της, ερήμην του… Όμως ήταν κάτι βαθιά στο βλέμμα του που της γεννούσε μια μικρή αμφιβολία…
Και όλα ήταν καλά ώσπου σαν ένα άλλο μικρό παιδάκι από τις φτωχογειτονιές μιας παραγκούπολης αποφάσισε να ανοίξει το μπουκαλάκι με την κόλλα να την μυρίσει για να ζαλιστεί ξανά και ξανά και ξανά…
Και χόρευε ζαλισμένη σαν μια μικρή ευέλικτη πεταλούδα γύρω από μια φωτιά, πότε από απόσταση και πότε κάνοντας ξαφνικές επιθέσεις σαν καμικάζι … πάντα τριγύρω πάντα φλερτάροντας περιφερειακά, πλησιάζοντας σε απόσταση αναπνοής, αλλά ποτέ αγγίζοντας την… και έτσι πέρασαν μήνες άλλοτε έντονης εξάρτησης και άλλοτε απεξάρτησης.
Σαν να έβαζε ένα μικρό ραβδάκι μέσα στην ψυχή της να δει μέχρι που αντέχει… και να σταματούσε εκεί…
Σαν να πλησίαζε το χέρι της να τον ακουμπήσει τόσο κοντά ώστε ανάμεσα τους να υπήρχε μόνο μια μονή στοιβάδα αέρα… και να σταματούσε εκεί.
Απ την άλλη εκείνος αν και απ την αρχή, είχε νοιώσει τα μάτια της να τον διαπερνούν εκείνο το μεσημέρι στη θάλασσα, είχε αφουγκραστεί την αναπνοή της και κατάλαβε τον πανικό της όταν της μίλησε. Ήξερε καλά αυτά τα σημάδια, τα είχε συναντήσει λιγότερο η περισσότερο στα ταξίδια του σε κάποιες απ τις γυναίκες που είχαν περάσει απ τη ζωή του. Ήξερε για την μετάλλαξη των συναισθημάτων, την είχε ζήσει και δεν ήταν λίγες οι φορές που όντας σε δύσκολη θέση, έπρεπε να το βάλει στα πόδια για να μην πληγωθεί κανείς. Έβλεπε τον πόθο στα μάτια της και τον άκουγε στην άκρη της φωνής της, γι αυτό και τα απέφευγε και τα δυο.
Την ήθελε, αναμφισβήτητα, ήταν εξάλλου πολύ όμορφη και αισθησιακή, Την ποθούσε και κάποια βράδια η σκέψη της τον κρατούσε ξύπνιο και τον τρόμαζε, αλλά δεν ήξερε το γιατί. Απ την άλλη εκείνη δήλωνε ότι ήταν ερωτευμένη με τον φίλο του, και μόνο αυτό ήταν αρκετό εαυτόν να μην ενδώσει ποτέ. Και το γεγονός οτι εκείνη τον πολιορκούσε τόσο, τον εκνεύριζε.
Δεν ήταν έτοιμος να καεί στη φλόγα της, όχι έτσι όχι τότε.
Η γυναίκα αυτή έμοιαζε στα μάτια του σαν ένα εύφλεκτο υγρό, έπαιρνε εύκολα το σχήμα του δοχείου που την τοποθετούσαν οι επίδοξοι εραστές της, αυτό που οι δύστυχοι αγνοούσαν ήταν το πόσο αιθέρια ήταν και πόσο εύκολα εξατμιζόταν, όσο πιο πολλές καμπύλες είχε το μπουκάλι, κι όσο πιο πολύπλοκο ήταν το σχήμα του, τόσο το υγρό το χρωμάτιζε και τόσο περισσότερες επιφάνειες εξάτμισης δημιουργούνταν.
Ακόμα και με φελλό εύρισκε τον τρόπο να ξεγλιστρήσει απ τους πόρους και τις χαραμάδες και να εξαερούται. Δεν περιορίζεται αυτή η γυναίκα σε ένα δοχείο, απορούσε με αυτούς που το έκαναν… ο μόνος τρόπος, σκεφτόταν να κρατήσεις κάτι από εκείνη ήταν να λουστείς με αυτήν να περιχύσεις με αυτό το αιθέριο υγρό το κορμί σου μέχρι που να σε κάψει, να του επιτρέψεις να μπει στους πόρους σου να ταξιδέψει μεσ’ την λέμφο και στο αίμα σου μέχρι την καρδιά σου και εκείνη με το σφυγμό της να την στείλει παντού ευωδιάζοντας για πάντα όλα τα ζωτικά όργανα… και ταυτόχρονα καίγοντάς τα.
Και μέχρι να αισθανθεί ότι ήθελε να καεί στη φωτιά της δεν θα έκανε βήμα.
Θα την περίμενε όμως, θα την περίμενε όσο χρειαζόταν, κάτι μέσα του, του έλεγε ο τι θα ερχόταν η στιγμή.
Και προτίμησαν να περιμένουν χωριστά.
Αυτό ήταν τότε.
Συνεχίζεται: Ανομολόγητος Ερωτας – Μέρος 3