Ανικανοποίητη ψυχή

Είμαι με κάποιον, έχουμε σχέση κανονικά, αλλά νιώθω σχεδόν συνέχεια ότι κάτι μου λείπει, ακόμα κι όταν είμαστε μαζί, ό,τι κι αν κάνουμε.

Νιώθω ότι ζω έναν ανεκπλήρωτο έρωτα κι ας είμαστε ζευγάρι. Διψάω για να με αγκαλιάσει, αλλά αν δεν βάλω εγώ τα χέρια του γύρω μου, θα το κάνει σπάνια. Διψάω να με φιλήσει, αλλά αν δεν τον φιλήσω εγώ, σπάνια θα μου το προσφέρει μόνος του. Δεν λέει γλυκόλογα, δεν με χαιδεύει εύκολα, δεν είναι τρυφερός, αν δεν υπάρχει λόγος.

Ο ίδιος πιστεύει πώς είναι γενναιόδωρος στις εκδηλώσεις του, οπότε δεν τον πρήζω με παράπονα. Ίσα ίσα, παλεύω να αρκούμαι σε αυτά που αντισταθμίζουν την έλλειψη τρυφερότητας, με την έννοια που τη θέλω εγώ.

Κάθε μέρα, κάτι θα κάνει ή θα πει από μόνος του, που θα μου “γεμίσει” την ψυχή. Δεν πρέπει να έχω παράπονο. Έτσι είναι ο χαρακτήρας του και τον έχω δεχτεί.

Αυτό όμως το συναίσθημα του ανικανοποίητου γιατί δεν φεύγει; Είμαι πολύ ανασφαλής δυστυχώς και φοβάμαι συνέχεια ότι θα με αφήσει. Ενώ παλεύει κι αυτός με τον τρόπο του να μου δείχνει το αντίθετο. Με το δικό του τρόπο όμως, όχι με το να ικανοποιεί τη γυναικεία φιλαρέσκειά μου.

Τι να κάνω για να μην είμαι αχόρταγη και να απολαύσω ό,τι έχω? Τι να κάνω για να μην νοιώθω ότι ζω έναν ανεκπλήρωτο έρωτα? Φταίει και που είμαι ερωτευμένη. Προσπαθώ να μην είμαι. Ώστε να μην έχω ένα σωρό απαιτήσεις μέσα μου, ώστε να ηρεμήσω επιτέλους μαζί του.

Αλλά ο έρωτας είναι κακό πράγμα, όταν δεν εκδηλώνεται με τον ίδιο τρόπο κι απ΄ τους δύο. Ξέρω και ξέρει πώς νοιώθουμε ο ένας για τον άλλο και προσπαθεί πολύ, να με ικανοποιεί, όπως εγώ προσπαθώ να ικανοποιώ εκείνον.

Εκείνος μου λέει και μου δείχνει πως, είμαι ό,τι ζητάει, αλλά εγώ, που υποτίθεται είμαι πιο εκδηλωτική, εγώ τελικά είμαι η αχάριστη.

Παλεύω με το χαρακτήρα μου κάθε μέρα. Συνήθως υπερισχύω της αχόρταγης ψυχής μου, αλλά μια φορά το τρίμηνο, ή εξάμηνο, πέφτω σε μελαγχολία. Και το καταλαβαίνει. Προσπαθεί τότε να με κάνει να γελάσω, προσέχει πιο πολύ τα λόγια του κι όλα αυτά που με πειράζουν, γίνεται και πιο τρυφερός, πιο εκδηλωτικός, πιο “αγαπησιάρης”, αλλά φοβάμαι μήπως σε κάποια μελαγχολία μου τα διαλύσω όλα.

Φοβάμαι τον εαυτό μου. Κατά βάθος εμείς οι γυναίκες είμαστε η αιτία όλων των κακών. Αγαπιόμαστε πολύ. Τι να κάνω για να μην είμαι συνέχεια με ένα παράπονο μέσα μου;

Κ.Τ.