Αναμνήσεις ενός έρωτα – 2ο μέρος

0

Μια ερωτική ιστορία που συνεχίζεται από το 1ο μέρος:  Αναμνήσεις ενός έρωτα – 1ο μέρος


Ξύπνησα απόγευμα. Κυριακή απόγευμα. Το χθεσινοβραδινό ψιλόβροχο είχε ήδη μετατραπεί σε καταιγίδα. Έβαλα το ραδιόφωνο να παίζει στον «Σταθμό» και έμεινα κουκουλωμένος στο κρεβάτι να κοιτάζω απ’ το παράθυρο τη βροχή.

Πόσο ανόητα έχασα τον χρόνο μου και χθες… Το λαμπάκι του κινητού που αναβόσβηνε μου τράβηξε το βλέμμα: «2 νέα μηνύματα». Χαμογέλασα σαν ηλίθιος. Ήμουν περίεργος να δω ποιος μου έστειλε το δεύτερο. Το πρώτο ήταν αναμενόμενο, γλυκανάλατο, ψυχοφθόρο, ανούσιο και οφειλόμενο στην αδυναμία μου να κάνω ξεκάθαρο το «Αποκλείεται». Έλεγε απλώς: «Καλημέρα μωρό μου!».

Είναι τόσο γλυκό να ξυπνάς από τη φωνή του συντρόφου σου που ψελλίζει βραχνά -ακόμα μέσα από τον ύπνο- αυτές τις λέξεις. Οι ίδιες λέξεις σου πιέζουν όμως το στομάχι όταν τις διαβάζεις σ’ ένα μήνυμα προερχόμενο από … ένα λάθος σου. Μια άτυχη στιγμή, μια κακή συγκυρία, ένα βραδινό πάθος που δεν μπόρεσες να ελέγξεις, και μπήκες στο IRC, μιλήσατε, μπήκες στο αμάξι και συναντηθήκατε. Σε είδε, την είδες και η ευγένειά σου δεν σ’ άφησε να φύγεις.

Δεν ήταν διαφορετική από αυτό που είχε περιγράψει. Δεν ήταν όμως ό,τι φαντάστηκες. Η αλήθεια είναι ότι απείχε από αυτό όσο η γη απ’ το φεγγάρι. Κι όμως. Μπήκε στο αμάξι, μιλήσατε, και υποκριτικά της είπες «μ’ αρέσεις, αλλά δυστυχώς είμαι κολλημένος ακόμα με την προηγούμενη σχέση μου».

Θυμάσαι τα αθώα ψέματα που σου μάθαιναν στο σχολείο. Δεν είναι όλα τα ψέματα κακά, σου έλεγαν. Όταν δεν σ’ αρέσει το καρβουνιασμένο κέικ της γιαγιάς, θα της πεις ότι ήταν υπέροχο. Μόνο έτσι θα είναι όλα καλά… σου έλεγαν.

Ωστόσο δεν σου είπαν τι θα γινόταν στην περίπτωση που βασάνιζε το μικρό σου μυαλουδάκι μια βροχερή Κυριακή απόγευμα. Αυτός επιμένει. Κάθε πρωί μου στέλνει «Καλημέρα!» και το βράδυ «Καληνύχτα!». Και αν τον πιάσουν και οι μοναξιές του, μου στέλνει και το μεσημέρι πρόσκληση να βγούμε. 2 ώρες. Τόσο τον ξέρω. 2 ώρες μέσα στην 20χρονη ζωή του, τον έκαναν να έχει ανάγκη να με βλέπει… Και να σκεφτεί κανείς ότι άλλοι που με ξέρουν περισσότερο δε θέλουν ούτε τυχαία να με συναντάνε. Δεν θα του απαντήσω – ο μόνος τρόπος για να καταλάβει.

erotiki istoriaΈνα νιαουρητό ακούστηκε και η πόρτα άνοιξε. Δεν είχε μάθει ακόμα ο Βελζεβούλ να γυρίζει το πόμολο και τον βοηθούσε ο Αγγελος. Μπήκε με 2 φλυτζάνια καφέ ενώ εγώ άνοιγα το δεύτερο μήνυμα. Δεν έκρυβε τελικά καμία μεγάλη έκπληξη. Η πρώην κοπέλα μου αναρωτιόταν πού χάθηκα, τι κάνω, παραπονιόταν που δεν την πήρα τηλέφωνο. Αχ και να ήξερε…

– Η μέρα των πρώην είναι σήμερα, είπα χαμογελώντας στον Αγγελο. Ένα μήνυμα από τον Δημήτρη, ένα από το χαζούλι μου από την Πάτρα, ήρθες κι εσύ και έδεσε.

– Μην ακούω βλακείες, Μιχάλη. Εγώ τι σχέση έχω με τους πρώην σου, παραπονέθηκε.

– Σωστά, απάντησα. Εσύ αντιστέκεσαι ακόμα. Όχι για πολύ ακόμα όμως, τον πείραξα.

Μου έδωσε τον καφέ μου.

– Θα έρθει το Ευάκι σε λίγο. Εσύ μείνε με τον καημό σου, με πείραξε κι εκείνος με τη σειρά του, λίγο άκομψα μάλλον. Πώς πέρασες χθες;

– Βλακείες… Δεν υπήρχε ούτε ένα ομορφόπαιδο στην παρέα.

Είναι τρομερό πώς μπορεί μία ανάγκη να σου γίνει έμμονη ιδέα. Περπατάω στον δρόμο, βλέπω μια ταινία, πάω στο Πανεπιστήμιο, βγαίνω με φίλους, ακόμα και για ψώνια όταν πάω στα μαγαζιά, όλα μου φαίνονται βαρετά όταν δεν δω όμορφες φάτσες. Πρέπει να βρω κάποιον επειγόντως!

Ανασηκώθηκα στο κρεβάτι και ανταλλάξαμε μερικές ακόμα κουβέντες. Ο Αγγελος πήγε στο δωμάτιό του και εγώ σηκώθηκα. Είχα ήδη σκεφτεί πώς θα περνούσα όσο απέμενε από την κουτσουρεμένη μέρα. Πλύσιμο, δεύτερος καφές, διάβασμα εφημερίδας και μετά το σημαντικό: Internet: Irc και έλεγχος για μηνύματα στο ειδικό εκείνο dating club. Μίζερη προοπτική. Με την ελπίδα όμως να κάνει το μέλλον μου πιο όμορφο. Και κυρίως διπλό!

Κι αυτό είναι κάτι. Ένιωσε περίεργα. Γιατί ένιωσε ότι ήθελε ν? ακούσει αυτό το cd. Ένιωσε περίεργα που ήξερε τι είχε ανάγκη. Δεν ήταν ένα καλό βράδυ. Ο πόνος ξανάρθε κι έκλαψε πολύ. Τα είχε καταφέρει. Είχε διώξει το θυμό και τη ζήλια. Είχε διώξει και την περιέργεια ακόμα. Την καταπίεση των άλλων. Όλα, όλα όσα μοιράζονται.

Ίσως να είχε διώξει και την απογοήτευση μαζί με την αισιοδοξία. Μελοδραματικό μάλλον, αλλά δεν μπόρεσε να διώξει τον πόνο. Ακόμη κι όταν σταμάτησε να σκέφτεται, ο πόνος επέμεινε. Να θυμίζει τη μοναξιά. Να την τονίζει. Δεν ήταν ένα καλό βράδυ. Ένα βράδυ με αναμνήσεις στιγμών. Να τις σκέφτεται και να τις ξαναζεί αλλιώς. Είναι τόσο δύσκολο, θεέ μου, να τις σβήσει κανείς..

Ευχήθηκε να αισθανόταν λιγότερα. Να γίνονταν αναμνήσεις κενές. Αναμνήσεις ανέμελων στιγμών. Μα ούτε αυτό γίνεται. Ευχήθηκε ν’ άλλαζε. Να γινόταν όπως οι άλλοι. Όμως από τον πόνο σταμάτησε. Δεν τα περίμενε απόψε. Δεν περίμενε δάκρυα απόψε. Νόμισε ότι δεν είχε λόγο πια. Ότι είχε τάχα περάσει καιρός. Ότι είχε αλλάξει.Ότι είχε αλλάξει; Ότι είχε αλλάξει; Δε μπορεί να ξεγελάσει το μυαλό την καρδιά. Δε μπορεί να σταματήσει τα δάκρυα όταν η καρδιά τα ζητήσει. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Ίσως είναι καλύτερα που δε μπορεί ν’ αλλάξει. Γιατί έτσι συνεχίζει να ξέρει με ποιον έχει να κάνει. Κι αυτό είναι κάτι.

Καθώς έβγαινα από το δωμάτιο, το ραδιόφωνο έπαιζε:

«Αν είμαστε έτσι ζεστά και κάνουμε αστεία
Στη μέση του δρόμου στον κόσμο μπροστά,
Δε ξέρω τι άλλο μπορούσα να ελπίζω
Θα χάσω είχα πει μα κερδίζω»

Θα χάσω είχα πει και ακόμα χάνω. Ίσως μια μέρα να μπορώ να το τραγουδήσω κι εγώ…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ