Το συγκρότημα Onirama τραγουδά το τραγούδι Οι Φόβοι του Πρίγκηπα, ένα τραγούδι που επιδέχεται πολλές ερμηνείες, αλλά παραμένει ένα πολύ τρυφερό ερωτικό τραγούδι, με όμορφους στίχους και πολύ ωραία μουσική.
Οι Onirama και ο Θοδωρής Μαραντίνης πιο συγκεκριμένα, έγραψαν το τραγούδι αυτό αλλά προχώρησαν σε μια ακόμα κίνηση. Ήρθαν σε συμφωνία με το περιοδικό “Down Town” του Ομίλου Imako που κυκλοφόρησε το “Naked issue”, ένα τεύχος αφιερωμένο στον αγώνα κατά του Aids.
Στο εν λόγω τεύχος περισσότεροι από 100 Έλληνες, διάσημοι και λιγότερο διάσημοι, εμφανίζονται γυμνοί απέναντι στο φακό, θέλοντας να δείξουν συμβολικά ότι ο άνθρωπος είναι γυμνός απέναντι στην ασθένεια. Πρόκειται για πρόσωπα γνωστά από την τηλεόραση, το θέατρο, τη μουσική, την πολιτική και τον αθλητισμό, τα οποία φωτογράφισε ο Βαγγέλης Κύρης.
Το “Naked issue” του Down Town συνοδεύτηκε και από ένα δώρο. Συγκεκριμένα, με πρωτοβουλία του Θοδωρή Μαραντίνη, οι Οnirama παραχώρησαν τη χρήση του τραγουδιού τους “Οι φόβοι του πρίγκιπα – Ένα Εμείς” και το Down Town έδωσε εικόνα στη μελωδία και τους στίχους τους δημιουργώντας ένα video clip με πρωταγωνιστές 40 διάσημους Έλληνες υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Κωνσταντίνου Ρήγου.
Μέρος των εσόδων από την κυκλοφορία του “Γυμνού τεύχους” του Down Town με δώρο το video clip του τραγουδιού “Οι φόβοι του πρίγκιπα – Ενα Εμείς” δόθηκαν στον αγώνα κατά του Aids.
Στίχοι: Θοδωρής Μαραντίνης
Μουσική: Ονειράμα
Οι Φόβοι του Πρίγκηπα – Onirama Στιχοι
Κι αν όλα τ’ άλλαζα, δε θ’ άλλαζα τη διαδρομή
Kι αν όλα τα’ χανα, πάλι απ΄την αρχή
Παλάτια θα’ χτιζα, κι ας χάνονταν σε μια στιγμή
Τραγούδια θα’ κρυβα, μέσα στη βροχή..
Κι αν όλα ήσουν εσύ…
Κι αν λίγο πίστευες μπορεί ,
Οι φόβοι του πρίγκηπα, να’ταν αφορμή
Για όνειρα γλυκά και παραμύθια αληθινά
Γλυκιά μου ζωγραφιά..
Άραγε μπορεί κάθε μας στιγμή να μας αγκαλιάζει αιώνια;
Αραγε γιατί μια γλυκιά στιγμή να μη κρατάει χίλια χρόνια;
Ξεχνάς, γελάς, ποιός σου’ μαθε έτσι ν’ αγαπάς;
Μεθάς και την αλήθεια μας τολμάς κερνάς..
Μεσ’ το σκοτάδι ξεγλιστράς
Κι εμάς, μέσα στο γκρίζο μας πετάς,
Πού πας; Ποιά ξένα μάτια θα φιλάς;
Χρωστάς.. Ενα “εμείς” μη το ξεχνάς…
Κι αν όλα ήταν εκεί, χαθήκαμε
Μα στη στροφή πάλι βρεθήκαμε, σαν προσευχή
Σαν κύμα που η στεριά, πάντα προσμένει κι είναι εκεί
Σαν ψέμα που ήξερες μόνο εσύ..
Άραγε μπορεί κάθε μας στιγμή να μας αγκαλιάζει αιώνια
Αραγε μπορεί μια γλυκιά στιγμή να μη κρατάει χίλια χρόνια
Ξεχνάς, γελάς, ποιός σου’ μαθε έτσι ν’ αγαπάς;
Μεθάς και την αλήθεια μας τολμάς κερνάς..
Μεσ’ το σκοτάδι ξεγλιστράς
Κι εμάς, mέσα στο γκρίζο μας πετάς,
Πού πας; Ποιά ξένα μάτια θα φιλάς;
Χρωστάς.. Ενα “εμείς” μη το ξεχνάς…
