Αττική Οδός – Ελεονώρα Ζουγανέλη

0

H Ελεονώρα Ζουγανέλη τραγουδά το τραγούδι Αττική Οδός, ένα ερωτικό τραγούδι χωρισμού και απογοήτευσης. Πρόκειται για μια ερωτική μπαλάντα, σε στίχους Sunny Μπαλτζή και μουσική Sunny Μπαλτζή και Λάκη Παπαδόπουλου.

Η Αττική Οδός είναι ένα τραγούδι που συγκίνησε όλους από την πρώτη ακρόαση, γιατί φαίνεται ότι αντιπροσωπεύει από την μία το ερμηνευτικό προφίλ και την θέση της Ελεωνόρας στο ελληνικό τραγούδι, αλλά και τον ήχο της εποχής.

Ομολογώ βέβαια ότι την πρώτη φορά που άκουσα το τραγούδι μου κίνησε μεν το ενδιαφέρον, αλλά η αναφορά στην Αττική οδό μάλλον ξένισε κάπως. Ωστόσο με το δεύτερο άκουσμα, οι στίχοι του τραγουδιού σε κερδίζουν…

“Ήμουν τόσο μόνη μου μες στην αγκαλιά σου
Που όσο εσύ κοιμόσουνα πήρα την απόφαση κι έφυγα μακριά σου”

Πόνος και απογοήτευση σε ένα τραγούδι που σίγουρα έχει να μας θυμίσει κάτι από τις δικές μας εμπειρίες, τις δικές μας στιγμές. Πιο ώριμη από ποτέ η Ελεωνόρα Ζουγανέλη επιστρέφει με ένα τραγούδι σε electro pop ήχο που έχει παίξει πάρα πολύ στα ελληνικά ραδιόφωνα, ως ένα ερωτικό τραγούδι κάπως ασυνήθιστο, πλην όμως δυνατό.

Στίχοι:Σάνυ(Sunny)Μπαλτζή
Μουσική:Σάνυ(Sunny)Μπαλτζή,Λάκης Παπαδόπουλος
Πρωτη Εκτελεση:Ελεωνόρα Ζουγανέλη

Αττικη Οδος – Ελεονωρα Ζουγανελη – Στιχοι

Πήρα το αυτοκίνητο μες στη μαύρη νύχτα
Δε σου είπα τίποτα, δε σου πήρα τίποτα, ούτε καληνύχτα
Έφυγα μονάχη μου, κανείς δε με κρατούσε
Στο πρόσωπο μια βίδα, στο πρόσωπο μια βίδα τα δάκρυα συγκρατούσε

Κλαίω κι οδηγώ στην Αττική οδό
και κάτω απ’ τη ζακέτα φοράω νυχτικό
Το ξέρω σ’ αγαπώ, το ξέρω σε έχω χάσει
Στην έξοδο εφτά το τέλος μας πετά

Κλαίω κι οδηγώ στην Αττική οδό
και κάτω απ’ τη ζακέτα φοράω νυχτικό
Μακάρι να χαθώ, μακάρι να επιζήσω
Στην έξοδο οχτώ τρέχω να σωθώ

Ήμουν τόσο μόνη μου μες στην αγκαλιά σου
Που όσο εσύ κοιμόσουνα πήρα την απόφαση κι έφυγα μακριά σου
Είναι το καλύτερο που πια μπορώ να κάνω
Λίγη αξιοπρέπεια, λίγο από το τίποτα σε άλλο λάθος φτάνω

Κλαίω κι οδηγώ στην Αττική οδό
και κάτω απ’ τη ζακέτα φοράω νυχτικό
Μακάρι να χαθώ, μακάρι να μη ζήσω
Στην έξοδο εννιά τα ονειρα μπουνιά

Κλαίω κι οδηγώ στην Αττική οδό
και κάτω απ’ τη ζακέτα φοράω νυχτικό
Το ξέρω σ’ αγαπώ, το ξέρω σ’ έχω χάσει
Στην έξοδο δεξάξι με έχεις πια ξεχάσει

Στην Αττική οδό φοράω νυχτικό
ίσως και να ‘ναι όνειρο και πίσω να βρεθώ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ