Σίγουρα έχετε ακούσει για τα λεγόμενα εγκλήματα πάθους. Τα εγκλήματα πάθους γίνονταν και θα γίνονται πάντα λόγω της πολύ ιδιαίτερης φύσης τους.
Τα εγκλήματα έρωτα ή πάθους, όπως τα χαρακτηρίζουμε, είναι ίσως τα πιο συχνά και κλασικά εγκλήματα στην ιστορία, γιατί δεν επηρεάζονται από άλλες κοινωνικές, πολιτιστικές ή οικονομικές μεταβλητές όπως άλλες μορφές εγκληματικότητας.
Τα εγκλήματα πάθους έχουν μια ιδιαιτερότητα όσον αφορά τη γέννηση τους, για αυτό και διαφέρουν τόσο πολύ από άλλα κακουργήματα.
Είναι εγκλήματα που δεν μπορούν να προβλεφθούν και άρα να αποφευχθούν, γιατί τόσο το θύμα όσο και ο θύτης μπορεί να είναι πρόσωπα που να ανήκουν στην κατηγορία των “υπεράνω υποψίας”.
Εξάλλου, ο παραβάτης συλλαμβάνεται ή παραδίδεται εκ των υστέρων, αφού το έγκλημα έχει τελεστεί πλήρως, επομένως εναπόκειται στη δική του ερμηνεία για το τι έγινε πριν και κατά τη διάρκεια. Στα εγκλήματα πάθους γνωρίζουμε τη μια αλήθεια μόνο, της πλευράς του δράστη, αν και πολλοί συγγενείς ή φίλοι μπορεί να δώσουν τη δική τους άποψη για το τί συνέβη πραγματικά.
Ωστόσο το μόνο βέβαιο είναι ότι το ερωτικό πάθος τυφλώνει το δράστη, ο οποίος οδηγείται στα άκρα παραδομένος σε αυθόρμητα και παρορμητικά συναισθήματα, παραβιάζοντας κάθε κανόνα κοινωνικής ζωής και επιτρέποντας στον εαυτό του να γίνει έρμαιο των συναισθημάτων του, που έχουν βέβαια καταστροφικές συνέπειες.
Οταν το ερωτικό πάθος οδηγεί στα εγκλήματα πάθους
Το ερωτικό πάθος δεν είναι μόνο θετικό όπως καταλαβαίνουμε. Έχει τόσο θετική όσο και αρνητική χροιά. Μπορεί να γίνει κινητήρια δύναμη για πολλούς, αλλά μπορεί να γίνει αιτία καταστροφής, τρόμου και δυστυχίας.
Ετσι, ο πόθος και το πάθος για κάποιον αφυπνίζουν ένα κομμάτι του εαυτού μας, το οποίο συνήθως είναι κρυμμένο και άγνωστο, που συνήθως μας επιτρέπει να δούμε τι θέλουμε και τι όχι στη συγκεκριμένη χρονική στιγμήλειτουργώντας ως κινητήριος μοχλός, ως κίνητρο για να γίνουμε καλύτεροι.
Όμως η αρνητική χροιά του ερωτικού πάθους είναι έντονη και εκρηκτική και σίγουρα όχι τόσο σπάνια όσο θα νόμιζε κανείς.
Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, τα εγκλήματα πάθους και ζήλιας φτάνουν περίπου το 20% των συνολικών περιπτώσεων ανθρωποκτονίας, ένα ποσοστό αρκετά υψηλό αν σκεφτεί κανείς ότι οι προμελετημένες ανθρωποκτονίες φτάνουν μόλις το 5%.
Στα πλαίσια της εγκληματολογίας ο έρωτας θεωρείται ένας παράγοντας σοβαρός που οδηγεί στο έγκλημα και διαταράσσει την ψυχική ισορροπία. Στην ερωτική σχέση το άτομο βλέπει τις αυθόρμητες σκέψεις και πράξεις προς τον ερωτικό σύντροφο του να πολλαπλασιάζονται. Πιο συχνές εκφράσεις αυτών των αυθόρμητων σκέψεων είναι η ζήλια, η κτητικότητα, οι σκηνές ζηλοτυπίας.
Ένας μεγάλος εγκληματολόγος, ο Etienne de Greef γράφει ότι «οι αυτοκτονίες και οι ανθρωποκτονίες από έρωτα δεν εξαρτώνται καθόλου από την ένταση της αγάπης ούτε από την μοναδική ποιότητα του πάθους, αλλά αποκλειστικά από σοβαρές ανεπάρκειες της προσωπικότητας του ενόχου».
Αυτό σημαίνει ότι η ζήλια συνήθως είναι πιο έντονη, γιατι η συγκρότηση των ανθρώπων που παρασύρονται από έρωτα είναι παθολογική. Επομένως η ποιότητα του έρωτα ή της αγάπης δεν έχουν πολύ μεγάλη σημασία στα ερωτικά εγκλήματα, γιατί αυτό που παίζει ρόλο είναι η καταπίεση και η ένταση που νιώθει ο δράστης.
Η προσωπικότητα του δράστη είναι τέτοια που θέλει να αποκτήσει τον απόλυτο έλεγχο πάνω στο αντικέιμενο του πάθους του, αλλά όταν νιώσει ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει, τότε στρέφεται εναντίον του και το αποτέλεσμα μπορεί να είναι άλλο ένα αποτρόπαιο έγκλημα πάθους.
